«ΜΕΣΑ» η παρασταση των Η.Τζαφετα – Γ.Κουκαλιωτη (+Gallery)

Ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον θεατρικό γεγονός είχαν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν οι συμπολίτες κομοτηναίοι που προσήλθαν στο θέατρο του Θρακικού Ωδείου για να παρακολουθήσουν το «ΜΕΣΑ», σε κείμενα για τον εγκλεισμό και την ανακόλουθη μ’ αυτόν βία, που ανθολόγησε από κορυφαίους συγγραφείς του θεάτρου, τον Πίντερ, τη Φράνκα Ράμε και τον Αζίζ Νεζίν, ο Ηρακλής Τζαφέτας, ο οποίος είχε επίσης τη  σκηνοθεσία, και ανέβηκε και στη σκηνή ως ηθοποιός μαζί με τον Γιώργο Κουκαλιώτη.

Μια παράσταση – σπουδή του εγκλεισμού και των ρόλων του θύματος – θύτη, με πολλές συγκλονιστικές στιγμές, που κατάφερε, στη διάρκεια μιας ώρας, να τα πετύχει και τα δύο. Να αποδώσει δηλαδή μ’ ευκρίνεια, μέσω των πορτραίτων του θύτη και του θύματος, τον παραλογισμό της πράξης του εγκλεισμού, που όλες σχεδόν τις φορές  δεν σωφρονίζει, αλλά καταστρέφει, απανθρωποποιώντας. Σ’ αυτό, το «ΜΕΣΑ» κατάφερε εξαιρετικά να μας βάλει μέσα στο θέμα, με τη συνδρομή τής πολύ καλά συγκροτημένης μουσικής που έγραψε ο Ομέρ Χατζησερήφ, από την πρώτη κιόλας θεατρική του εικόνα, με τον Γιώργο Κουκαλιώτη στον ρόλο του Β, να παρουσιάζεται απανθρωποποιημένος, σαφώς από τα βασανιστήρια και τη μοναξιά, την πλήρη σιωπή, το άχρονο του λευκού κελιού, με αντανακλαστικά ενός φοβισμένου ζώου που γυρεύει μεν επικοινωνία αλλά ταυτόχρονα συνήθισε να τη φοβάται.

Μέσα από τον ρόλο του Β΄, του θύματος δηλαδή, με κινηματογραφικά θαρρείς ενσταντανέ, έγινε πλήρως κατανοητή  η τρομακτική βία της σχέσης εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου ή αλλιώς θύτη – θύματος. Η εναλλαγή τρυφερών υποτίθεται χειρονομιών με βίαιες την αμέσως επόμενη στιγμή κατέδειξε με έναν εναργή επίσης τρόπο πώς δομείται και ο ρόλος του εξουσιαστή που λαμβάνει ευχαρίστηση και νιώθει ηδονή από την εκμηδένιση της προσωπικότητας του θύματος.

Μια σπουδαία παράσταση – σπουδή του εγκλεισμού, που θύμισε πολλά κυρίως στους μεγαλύτερους από τις κινηματογραφικές αποτυπώσεις των πορτραίτων των βασανιστών της Χούντας αλλά και από το «Σαλό» του Παζολίνι…

Η θεατρική  σπουδή στο γεγονός του εγκλεισμού, της αλλοτρίωσης του θύματος  και της απανθρωποποίησης του θύτη, ήταν εν συμπεράσματι  πλήρως συγκροτημένη σε όλα της τα επίπεδα, με προεξάρχουσα την πρωτότυπη μουσική σύνθεση που σήκωσε προσφυώς μαζί με τους ηθοποιούς, το βάρος της παράστασης.

Ένα δύσκολο θέατρο ιδεών, που στηρίχτηκε σε έναν «αμακιγιάριστο», ασκηνογράφητο αυτή τη φορά, θεατρικό χώρο για να μας «ηρεμήσει» φαίνεται  ως κοινό, που δόξα σοι ο Θεός και με τους εγκλεισμούς του μια χαρά περνάει. Έχει εξάλλου συνηθίσει, όπως μας είπε το εμβόλιμο ποίημα του Αζίζ Νεζίν, να ησυχάζει και να σιωπά…

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.