Δημητρα Τανανακη: Η 21χρονη φιλολογος… διαιτητης!

Συνδυάζει το πάθος της για τη «σφυρίχτρα» με τη διάθεση να φτιάξει καλύτερους ανθρώπους στις σχολικές αίθουσες

Ονειρεύεται να γίνει φιλόλογος για να διδάσκει στις σχολικές αίθουσες, αλλά αυτό δεν την αποσπά από τη έτερη μεγάλη της αγάπη, που οριοθετείται στις τέσσερις γραμμές των γηπέδων ποδοσφαίρου. Ο λόγος για την 21χρονη Δήμητρα Τανανάκη, τη νεαρή Κομοτηναία που ταυτόχρονα με τις σπουδές της στο τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου ασχολείται ενεργά με το ποδόσφαιρο και ειδικότερα με τη διαιτησία. Η σχέση της με τη «στρογγυλή θεά» ξεκίνησε από τα νηπιακά της χρόνια, ενώ το καθοριστικό βήμα για να μπει στον χώρο της διαιτησίας, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα της, το έκανε όταν συμπλήρωσε τα 16. Έχοντας διανύσει ήδη πολλά χιλιόμετρα εντός και περιμετρικά των ποδοσφαιρικών γηπέδων, άλλοτε «σφυρίζοντας» κι άλλοτε κρατώντας το σημαιάκι σε παιδικά και σε τοπικά πρωταθλήματα, πλέον ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προαγωγή της στη Γ’ Εθνική, μέσω των σχετικών εξετάσεων που θα δώσει τον επόμενο μήνα. Ταυτόχρονα, ετοιμάζεται να μπει στο τέταρτο έτος των σπουδών της στο τμήμα της Ελληνικής Φιλολογίας, με την προοπτική να πάρει σύντομα το πτυχίο της φιλολόγου και να δοκιμάσει τις αντοχές και τις δυνάμεις της σε ένα εξίσου απαιτητικό «γήπεδο», αυτό του χώρου της εκπαίδευσης. Το ενδιαφέρον είναι ότι μολονότι τα δύο αντικείμενα μοιάζουν αταίριαστα μεταξύ τους- το ένα απαιτεί δυναμισμό, σκληρότητα κι ενίοτε κυνισμό, ενώ το άλλο περισσότερη ευαισθησία και τρυφερότητα- η Δήμητρα φαίνεται ότι έχει βρει τις ισορροπίες και εμφανίζεται αποφασισμένη να συνεχίσει να αφιερώνει την καθημερινότητά της και στα δυο. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, εξάλλου, μας μιλούσε με την ίδια ζέση και την ίδια αγάπη, τόσο για το ποδόσφαιρο και τη διαιτησία, όσο και για τη φιλολογία. 

«Ο αθλητισμός ήταν ένας τρόπος για να ξεφεύγω από την πίεση των μαθημάτων, να χαλαρώνω, καθώς επίσης να γνωρίζω νέα άτομα και να κάνω καινούριες φιλίες» 

Περιγράφοντάς μας τη σχέση της με το ποδόσφαιρο, ανέτρεξε στη νηπιακή της ηλικία, όταν ήταν 4-5 ετών, όταν ξεκίνησε να παρακολουθεί ποδοσφαιρικούς αγώνες, αρχικά για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν διαιτητής. Δεν άργησε να γοητευτεί από το άθλημα και να πηγαίνει πολύ συχνά στο γήπεδο, ενίοτε και σε αγώνες που διεξάγονταν εκτός της Κομοτηνής. «Πήγαινα στους αγώνες του Πανθρακικού ανελλιπώς», μας εξήγησε, «πολλές φορές και εκτός έδρας, από τότε που ήταν ακόμα στη Γ΄ Εθνική κατηγορία και ανέβαινε σταδιακά στην Β΄ και στη Super League». «Μου άρεσε ο χώρος του ποδοσφαίρου, καθώς πρόκειται για ένα ομαδικό άθλημα», προσέθεσε, για να επισημάνει ότι ο γενικότερα ο αθλητισμός αποτελούσε για εκείνη μια πολύτιμη διέξοδο κατά τη διάρκεια των σχολικών της χρόνων. Ως μαθήτρια άλλωστε έπαιρνε μέρος σε σχολικούς αγώνες, με τις σχολικές ομάδες του βόλεϊ, του μπάσκετ, του χάντμπολ, ακόμα και του στίβου. «Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός», υπογράμμισε, «και ήταν ένας τρόπος για να ξεφεύγω από την πίεση των μαθημάτων, να χαλαρώνω, καθώς επίσης να γνωρίζω νέα άτομα και να κάνω καινούριες φιλίες». 

«Ο πατέρας μου αρχικά ήταν αντίθετος, όμως βλέποντας το πείσμα και την θέλησή μου, στο τέλος συμφώνησε και στάθηκε δίπλα μου» 

Παρά την κλίση που είχε στον αθλητισμό, δε θέλησε να ασχοληθεί ως αθλήτρια με κάποιο ατομικό αγώνισμα ή με κάποιο ομαδικό άθλημα, αλλά αυτό που την «κέρδισε» τελικά ήταν η ενασχόληση με τη διαιτησία. Η επιλογή αυτή κάθε άλλο παρά της επιδοκιμασίας των γονιών της έτυχε σε πρώτο στάδιο, όμως η επιμονή της έφηβης τότε Δήμητρας κατάφερε να αντιστρέψει αυτήν τους τη στάση. «Ο πατέρας μου αρχικά ήταν αντίθετος, δεν ήθελε να ασχοληθώ και εγώ με την διαιτησία», παρατήρησε. «Βλέποντας όμως το πείσμα και την θέλησή μου», επισήμανε, «στο τέλος συμφώνησε και στάθηκε δίπλα μου».
 
Η οριστική απόφαση της Δήμητρας ήρθε στην ηλικία των 16 ετών, όταν πια επιτρεπόταν να παρακολουθήσει σεμινάρια διαιτησίας και να δώσει εξετάσεις. «Συνεργάστηκα με τον Σύνδεσμο Διαιτητών του νομού Ροδόπης», εξήγησε, «παρακολούθησα τα σεμινάρια, έδωσα τις εξετάσεις και πέτυχα, και εδώ και πέντε χρόνια ασχολούμαι με τη διαιτησία. Κάθε σαββατοκύριακο συμμετέχω σε αγώνες, τοπικά προς το παρόν, αργότερα όμως ελπίζω και σε εθνικά πρωταθλήματα».
 
Ο χρόνος, που απαιτείται να αφιερώνει στην ιδιαίτερη αυτή δραστηριότητά της, δεν περιορίζεται, όπως θα πίστευαν πολλοί, μόνο στις ώρες της τέλεσης των αγώνων, τα Σάββατα και τις Κυριακές. «Τον τελευταίο χρόνο αφιερώνω για τις προπονήσεις τουλάχιστον 1 έως 1,5 ώρα την ημέρα, περίπου τέσσερις φόρες την εβδομάδα», μας εξήγησε η Δήμητρα, επισημαίνοντας ότι σε εβδομαδιαία βάση γίνονται επίσης συγκεντρώσεις στον Σύνδεσμο Διαιτητών, όπου οι διαιτητές αναλύουν φάσεις και παράλληλα κάνουν μαθήματα, ώστε να βελτιώνουν διαρκώς τις γνώσεις τους. «Δεν είναι μόνο τα σεμινάρια που κάνεις στην αρχή για να δώσεις εξετάσεις, αλλά είναι μια διαδικασία επιμόρφωσης που συνεχίζεται», διευκρίνισε η Δήμητρα. Στις επαγγελματικές και εθνικές κατηγορίες, όπως επισήμανε, οι διαιτητές είναι υποχρεωμένοι να διαβάζουν και κάνουν συστηματική προπόνηση σε καθημερινή βάση. «Πλέον έχουν γίνει ανώτεροι και από τους αθλητές», σημείωσε χαρακτηριστικά, «αφού πρέπει να ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις ενός αθλητή της Super League». 

«Έχω κερδίσει πολλά από την ενασχόληση με τη διαιτησία, έχω γίνει πιο σκληρή σαν άνθρωπος» 

Τι ήταν αυτό όμως που προσέλκυσε τη νεαρή κοπέλα στη διαιτησία και ποιες οι εμπειρίες της από την πολυετή ήδη ενασχόλησή της με το αντικείμενο; «Η διαιτησία είναι κάτι, όπου πρέπει αφενός να επιβάλλεσαι», μας τόνισε, «κι αφετέρου πρέπει να μπορείς να μπαίνεις στο πνεύμα των παιχτών, να μην τους εξαγριώνεις, να δείχνεις ότι είσαι σύμμαχός τους και ότι είσαι εκεί για να τους βοηθήσεις για να διεξαχθεί ο αγώνας ομαλά». «Είναι κάτι δύσκολο», έσπευσε να αναγνωρίσει, «γιατί πρέπει να έχεις πολύ ισχυρή προσωπικότητα- κάτι που ούτε και εγώ είχα, αλλά απέκτησα στην πορεία». «Έχω κερδίσει πολλά από αυτό», συμπλήρωσε, «έχω γίνει πιο σκληρή σαν άνθρωπος».

Μια γυναίκα σε ανδροκρατούμενο χώρο και απέναντι σε στερεότυπα 

Παρόλο που τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες διαιτητές αυξάνονται διαρκώς και συχνά καταφέρνουν να διακριθούν, αναλαμβάνοντας να «κουμαντάρουν» και αγώνες μεγάλων διοργανώσεων, εντούτοις ο χώρος της διαιτησίας παραμένει ανδροκρατούμενος και τα στερεότυπα γύρω το ρόλο των γυναικών βρίσκουν ακόμα έκφραση στις κερκίδες, αν όχι στους αγωνιστικούς χώρους των γηπέδων. Η Δήμητρα επιβεβαιώνει την ύπαρξη του συγκεκριμένου φαινομένου, πλην όμως εκφράζει την πεποίθηση ότι η θέση της γυναίκας στο χώρο σταδιακά ισχυροποιείται. «Με την πάροδο των χρόνων», σημείωσε, «βλέπουμε όλο και περισσότερες γυναίκες να συμμετέχουν και ως παίχτριες και ως διαιτητές». «Ενδεικτικά, η ομάδα «Ροδόπη ‘87» έχει πλέον και παιδικά τμήματα, όπου κοριτσάκια από 5 ετών παίζουν ποδόσφαιρο», επισήμανε, ενώ «στον Σύνδεσμο, από τον οποίο ξεκίνησα, υπήρχαν και άλλες γυναίκες διαιτητές». «Επίσης πολλές γυμνάστριες από τη σχολή των ΤΕΦΑΑ ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο», συμπλήρωσε, «είτε επειδή θέλησαν να έχουν απλά το χαρτί της διαιτησίας, είτε επειδή το αγαπούν και θέλουν να ασχοληθούν και στο μέλλον». «Υπάρχει μεν μια άδικη στάση απέναντί μας», συνέχισε, «αλλά το έχουν συνηθίσει, τόσο οι παίχτες όσο και οι φίλαθλοι. Ακούμε πολλές φορές άσεμνες και επιθετικές φράσεις όπως «Πάνε πλύνε κανένα πιάτο», «Έξω οι γυναίκες από τα γήπεδα», από την άλλη όμως ακούμε και πολλές επιδοκιμασίες και ενθαρρυντικά σχόλια. Το τελευταίο είναι ευχάριστο και μας δίνει κι εμάς κουράγιο να συνεχίσουμε».
 
Σε ένα γενικότερο σχόλιο για το θέμα, η Δήμητρα εξέφρασε τη γνώμη ότι τα αθλήματα δεν πρέπει να χωρίζονται σε αποκλειστικά για άνδρες ή για γυναίκες, υπογραμμίζοντας ότι «αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι στο μυαλό μας και να είμαστε ανοιχτοί, είτε είμαστε άνδρες και παρακολουθούμε ενόργανη γυμναστική, είτε είμαστε γυναίκες και παρακολουθούμε ποδόσφαιρο». 

«Από μικρή ήθελα να μπω σε μια τάξη, για να διδάξω, να περάσω στη νέα γενιά γνώσεις, αλλά και να συμβάλω στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών» 

Τέλος, σε ό,τι αφορά στη δεύτερη μεγάλη αγάπη της, τη Φιλολογία, αυτή δεν έχει περάσει στο περιθώριο λόγω του πάθους της για τη διαιτησία και τις βλέψεις για προαγωγή σε μεγαλύτερη κατηγορία. Αντίθετα διατηρείται ως προτεραιότητα στα σχέδιά της για το μέλλον. «Από μικρή ήθελα να μπω σε μια τάξη, για να διδάξω», μας εκμυστηρεύτηκε, «να περάσω στη νέα γενιά γνώσεις, αλλά και να συμβάλω στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών, ώστε να είναι άνθρωποι με ήθος και αξίες. «Προσπαθώ να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου», συνέχισε, «κάθε φορά πηγαίνω και παρακολουθώ τα μαθήματα και προσπαθώ να τα συνδυάζω με τις προπονήσεις μου». 

«Γιατί όταν υπάρχει θέληση όλα είναι εφικτά» 

«Φιλόλογος ή διαιτητής; Τι αισθάνεσαι περισσότερο;», ήταν η τελευταία μας ερώτηση, πλην κλείσει η ενδιαφέρουσα συνομιλία μας με την 21χρονη Δήμητρα. «Και τα δύο», αποκρίθηκε με άμεσα και εμφατικά. «Πιστεύω ότι και τα δύο μπορούν να γίνουν», συμπλήρωσε, «γιατί όταν υπάρχει θέληση όλα είναι εφικτά».
 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.