Μουγκοθοδωρος και Ψωροκωσταινα: Ερωτας στην Ελλαδα

Ψωροκώσταινα 

Οι προσφάτως διεξαχθείσες εκλογές για την Κεντροαριστερά, οι οποίες ασυγκρίτως μεγαλύτερο ντόρο δημιούργησαν εν τη αναμονή παρά με την πραγματοποίησή τους, απεδείχθησαν εν τέλει μια τρύπα στον νερό. Οι τεκτονικές αλλαγές που θα επέφερε το αποτέλεσμά τους στο πολιτικό σκηνικό αναζητώνται από τους γεωλόγους, η εκτοξευόμενη δυναμική του χώρου φαίνεται να ξέμεινε από καύσιμα και η πολυπόθητη ενότητα δεν διαφαίνεται ούτε στον ορίζοντα.
 
Οι κάλπες αυτές υπήρξαν πάνω απ΄όλα απογοητευτικές, όχι φυσικά σε ό,τι αφορά την ποσότητα (κάθε άλλο) αλλά την ποιότητα. Από 9 υποψηφίους,  κάθε καρυδιάς καρύδι θα μπορούσε να πει κανείς, πολιτευτές και μη, παλιούς ή νέους, κρατικοδίαιτες φιγούρες ή αυτοδημιούργητους, ο απλός πολίτης, ο καθημερινός ψηφοφόρος επέλεξε αυτόν με τα πιο πράσινα διαπιστευτήρια! Δηλαδή ξόδεψαν πολύτιμο χρόνο από τις υποχρεώσεις τους, κάποιες χιλιάδες ευρώ και ώρες τηλεμαχιών απλά για να επιβεβαιώσουν τον θιγμένο εγωισμό της κυρίας Γεννηματά; Να προσπαθήσουν να διατηρήσουν ή και να επαναφέρουν στη ζωή κάτι που (ευτυχώς) έχει οριστικά πεθάνει; Τον παλαιοκομματισμό, την οικογενειοκρατία, την ψηφοθηρία χωρίς πολιτική και τον διχαστικό λόγο. Διότι άθελα ή μη αυτά κομίζει η κ. Γεννηματά, ένα όνομα βαρύ και σουβενίρ του παρελθόντος, κανένα εχέγγυο του μέλλοντος. Αυτή η παράταξη δηλαδή, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική και μεταρρυθμιστική» θα αποτελέσει «τον καταλύτη της πολιτικής ζωής»; Ένα συνονθύλευμα αντιλήψεων και φιλοδοξιών με ομιχλώδη ενοποιητική βάση, χωρίς συντεταγμένο πρόγραμμα, χωρίς σαφείς διακηρυγμένες πολιτικές, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ‘’τραβήξει’’ όσους δεν μπορούν από λογική να ταυτιστούν με τον ΣυΡιζΑ και από συναίσθημα με τη ΝΔ. Η δε κ. Γεννηματά με τον μέχρι στιγμής λόγο αλλά και με τις πράξεις της – επί πίνακι η κεφαλή του Λεωνίδα Γρηγοράκου που ετόλμησε να υπενυχθεί συνεργασία με την «επάρατη Δεξιά» – έχει αποδείξει πως παραμένει εγκλωβισμένη σε μία άλλη εποχή, αυτήν του άκρατου διπολισμού και του παιγνίου μηδενικού αθροίσματος με τη ΝΔ. Αυτή η εποχή, όμως, (δόξα σοι) έχει πεθάνει, διότι το ΠαΣοΚ δεν αποτελεί πια παρά ουραγό (το ίδιο το επέλεξε) και όχι πρωταγωνιστή των εξελίξεων και γιατί η Ελλάδα άρχισε να αντιλαμβάνεται πως δεν χρειάζεται πια… «γαϊδάρους που μαλώνουν για ξένον αχυρώνα» αλλά υποζύγια πρόθυμα να συζευτούν υπό τον άξονα της προόδου της χώρας, αδιαφορώντας για κομματικά φλάμπουρα και προσωπικούς εγωισμούς.
 
Το πιο θλιβερό, βέβαια, συμπέρασμα της πρόσφατης κάλπης αφορά τους άσημους, τους απλούς πολίτες, τους κατέχοντες την δύναμη του «σταύρωσον». Διερωτώμαι, η πλειοψηφία (Sorry, majority rules!) αυτών των ανθρώπων βλέπουν στα μάτια της κ. Γεννηματά ένα ευοίωνο μέλλον για την παράταξή τους και μια προσοδοφόρα πολιτική πρόταση για την πατρίδα τους; Θα ‘ναι μάλλον οι ίδιοι που εξεδίωξαν κακήν κακώς την μόνη (επί του παρόντος) ηγετική μορφή του χώρου, τον Ε. Βενιζέλο, για να αντιπροσωπευθούν από την κ. Γεννηματά και με τόσο ενθουσιασμό εισήλθαν στον χορό της ανάδειξης νέου αρχηγού για να επανεκλέξουν την ίδια που δημιούργησε την ανάγκη αναζήτησης νέου αρχηγού… 

Μουγκοθόδωρος 

Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη, δεν δικαιούται να χαμογελά χαιρέκακα. Διότι κι η ίδια διατηρεί στους κόλπους της έναν σκληρό πυρήνα που ζει στο τώρα αλλά μοιάζει να αναπολεί περισσότερο το όψιμο παρελθόν παρά να προσδοκά το μέλλον. Έναν πυρήνα από ανθρώπους που αρέσκονται στο ημίφως (κάθονται ακόμη και στα πίσω θεωρεία της Βουλής, όπου ο φωτισμός είναι ασθενέστερος και οι κάμερες «δεν πιάνουν»!). Δεν «βγαίνουν μπροστά», δεν κάνουν προτάσεις, δεν δρουν, απλά αντιδρούν. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για ελάχιστο, «σαν φωτοβολίδα», βγαίνουν απ’ το ημίφως και σου θυμίζουν όλους τους περιορισμούς που σε βαραίνουν. Είναι δε οργανωμένοι σε κύκλους ομόκεντρους, μ’ ένα κέντρο αναφοράς, τον Κώστα Καραμανλή.
 
Όλοι ήταν πεπεισμένοι – μέχρι το «διάγγελμά» του το καλοκαίρι του 2015 – πως ο πρώην πρωθυπουργός είχε χάσει την ομιλία του, καθώς μετά την ήττα και απόσυρσή του από την πρωθυπουργία δεν τον ξαναείδαμε να προβαίνει σε οποιαδήποτε δημόσια δήλωση αλλά ούτε και στο βήμα της Βουλής – απορώ, αναζητώ, σκέπτομαι ΠΩΣ καθιερώθηκε αυτή η ‘’παράδοση’’ όπου οι παραμείναντες στο Κοινοβούλιο πρώην πρωθυπουργοί, μετά τον Κ. Σημίτη, ‘’καταδικάζονται’’ σε σιωπή και απραξία;! Τα κατά καιρούς δημοσιεύματα, παρ’ όλα αυτά, (σαν τις θεωρίες συνωμοσίας που ξεφυτρώνουν άξαφνα) μαρτυρούσαν πως η ικανότητα ομιλίας του κ. Καραμανλή δεν επηρεάστηκε καθόλου, αλλά αντιθέτως φαίνεται ο ίδιος να απέκτησε κάποιου είδους αλλεργία σε ανοιχτά μικρόφωνα και κάμερες, διότι υπήρξε λαλίστατος ψιθυρίζοντας ή πίσω από κλειστές πόρτες. Αιωρούμενος, λοιπόν, σαν φάντασμα, παρεμβαίνει σε κάθε βήμα αλλαγής στη Νέα Δημοκρατία και σε κάθε σημαίνον κοινωνικό ζήτημα δια φερεφώνων. Τα δε φερέφωνα αυτά λαμβάνοντα διάφορες μορφές (Κακλαμάνη, Ρουσόπουλου, Στυλιανίδη κ.ά.) παραμένουν τόσο πιστά στον πρώην πρωθυπουργό – για λόγους ανεξήγητους – που όταν πραγματοποιούν δηλώσεις, συνήθως «βόμβες», είναι αδύνατο να διαχωρίσεις αν μιλούν οι ίδιοι ή η σταθερή πηγή φώτισής τους. Όσο για το περιεχόμενο των δηλώσεων αυτών, σαν χρησμός της Πυθίας, είτε υπαινίσσονται μία κεκαλυμμένη συμπάθεια στον Αλέξη Τσίπρα(;;;) είτε καθορίζουν ποιοι είναι Νέα Δημοκρατία (‘’Επέμβαση’’ Καραμανλή για ενδεχόμενη υποψηφιότητα Στουρνάρα. Δηλώσεις Στυλιανίδη πως «οι φιλελεύθεροι αποτελούν συνιστώσα στη ΝΔ»).
 
Στη σκέψη όλων αυτών των ατόμων, των «κύκλων Καραμανλή», των ανθρώπων που με πίστη και αφοσίωση υπηρέτησαν (και πολύ ορθά έπραξαν) το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» φαίνεται ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται, απλά ανακυκλώνονται. Στη δική τους συλλογιστική η Δεξιά δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, ένα πλούσιο κράτος σημαίνει μια περιορισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία και άνθρωποι-τεχνοκράτες δεν είναι αρκετά λαϊκοί. Στην πολιτική, εντούτοις, ισχύει η θεωρία του Δαρβίνου: Ή προσαρμόζεσαι ή πεθαίνεις, ή αν είσαι Καραμανλής καταντάς βαρίδιο στο ίδιο σου το κόμμα. Μου επανέρχονται συνεχώς στο νου κάποια άρθρα που ‘χα διαβάσει και χαρακτηρίζουν τον Κώστα Καραμανλή «βασικό κλειδοκράτορα της Δεξιάς». Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δημιούργησε μία πόρτα και έδειξε αποχωρώντας από την προεδρία του κόμματος πως κλειδοκράτορας είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος και πρόεδρος είναι ο αξιότερος ή όποιος εκρίθη μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών του κόμματος ως τέτοιος. Όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να σέβονται τις διαδικασίες αυτές και να μην επιβεβαιώνουν αυτό που είπε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Στα αντίπαλα κόμματα βρίσκονται οι αντίπαλοι σου. Οι εχθροί σου βρίσκονται στο κόμμα σου».
 

* Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι φοιτητής Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.