Η Ξανθια: Περι Συλλαλητηριου και Μικη

Με «ενθυμήσεις» από τον Τζίμη Πανούση

Καλησπέρα, καλησπέρα,
 
δεν ξέρω πότε θα διαβάσετε το συγκεκριμένο αριστούργημα, γιατί εξαρτάται από το πότε θα  το επιμεληθεί η εκδότριά μου, η οποία βλέπω ότι την έχει πιάσει ένα παραλήρημα με την τοπική αυτοδιοίκηση και δυστυχώς δεν βρίσκομαι και τόσο κοντά στα γεγονότα για να καταλάβω τον καημό της!
 
Από την τελευταία φορά που μοιράστηκα μαζί σας ό,τι με απασχολούσε, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να έχω μεγάλη επαφή με τον έξω κόσμο και δεν είχα πολλά ερεθίσματα. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσα μου ζει το τέρας της κατάθλιψης -σημείωση προς τον εαυτό μου να θυμηθώ να διαβάσω κάποια στιγμή το ομώνυμο βιβλίο του Σταμάτη Μαλέλη να δω πώς το ξεπέρασε- και δεν μπόρεσα να βγω από την κουβέρτα μου. Έχει αυτό το κακό αυτή η «πάθηση», πείτε την όπως θέλετε, το να μην σε αφήνει να σηκωθείς και να είναι κάθε μέρα και νύχτα ένας αγώνας.
 
Κατάφερα ωστόσο λίγο να κοιμηθώ και στον ύπνο μου είδα πως πρέπει να ανάψω ένα κεράκι. Σηκώθηκα λοιπόν η έρμη με τα χίλια ζόρια, ντυμένη με την τελευταία τάση της μόδας, πυτζάμες  και σκούφο -για να μην φαίνεται η αλουσιά- και ένα παλτό ό,τι να ναι…! Ανδρόγυνο το ονομάζω εγώ το λουκ αυτό, γιατί αλλιώς δίνω βήμα στην εκδότρια για κράξιμο. Αποφάσισα λοιπόν που λέτε να περπατήσω, να πάρω μια εφημερίδα και να βρω ένα εκκλησάκι, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, να ανάψω ένα κερί. Φαντάζομαι πως γνωρίζετε πως κάθε γειτονιά και ενορία έχει το εκκλησάκι της.
 
Δευτέρα πρωί πρωί που λέτε ήταν, ο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του και εγώ φοβόμουν μην πέσω πάνω σε κανέναν, και πιαστεί ο άνθρωπος από το μαλλί μου και γλιστρήσει από την λαδίλα. Για να μην τα πολυλογώ όμως, που το κάνω συχνά ξέρω, σε τρεις εκκλησίες πήγα, ξεποδαριάστηκα και με σταμάτησε μια κυρία να μου δώσει και ένα ευρώ να φάω κάτι.  Στα εκκλησάκια αυτά που λέτε η εικόνα στη θέση της, το κουτί για τα κέρματα επίσης, αλλά κεριά πουθενά.  Θορυβήθηκα και νόμιζα πως ο Θεός μου έστελνε μήνυμα και καταλαβαίνετε τι  ακολούθησε. Δεν ήξερα πού να κοιτάξω, έτρεξα σε ένα περίπτερο να πάρω τσιγάρα, να μπει λίγο νικοτίνη μέσα μου, την εφημερίδα μου και κάτι να πιω γιατί ξεροσφύρι η ενημέρωση πλέον δεν παλεύεται. Εκεί αγαπητοί συνειδητοποίησα πως την προηγούμενη ημέρα, Κυριακή, είχε πραγματοποιηθεί το περιβόητο Συλλαλητήριο, και επειδή είχα μια μόνο απορία κατέβασα την πρώτη εφημερίδα που βρήκα μπροστά μου για να επιβεβαιώσω κάτι. Το τι φόρεσε η Εύα Καϊλή. Γιατί με τόσο γαλανόλευκο γύρω της δεν ξέρω πώς θα ξεχώριζε.
 
Αστειεύομαι φυσικά ήθελα να δω αν πήγε ο Μίκης, όχι ο Μάους, ο Θεοδωράκης. Και πήγε…


 
Όπως είπε ο πολύ αγαπημένος σε εμένα Θύμιος Καλαμούκης, είμαι πολύ μικρή, πάρα πού μικρή να πιάσω στο πληκτρολόγιό μου τον Μίκη Θεοδωράκη. Εγώ βέβαια ήμουν θυμωμένη μαζί του από μικρή γιατί ο πατέρας μου όταν προσπαθούσε να με πείσει να ακούω Θεοδωράκη αντί για τον Αγγελάκα και τον Πανούση, που πολύ τους προτιμούσα, μου έλεγε συνέχεια τις ιστορίες του επί Χούντας. Τον είχαν μαζέψει πολλές φορές γιατί ακούγανε λέει με τον φίλο του Θεοδωράκη. Και εγώ θύμωνα, γιατί ο Μίκης δεν προστάτευε τον μπαμπά μου και όπου ακουγόταν η φωνή του τον μάζευαν. Στην πορεία της ζωής μου, ήμουν αριστερόστροφη και η προσωπικότητα του Μίκη μου προκαλούσε δέος. Αισθανόμουν μικρή μπροστά σε τέτοια προσωπικότητα, όπως βεβαίως και όλοι οι Έλληνες. Συνέχιζε όμως να είναι ο εφιάλτης μου, γιατί όπως προανέφερα είχε γίνει η αιτία να βάλουν τον μπαμπά μου φυλακή.
 
Σήμερα βέβαια μπορεί να πάω εγώ φυλακή ή εσύ που με διαβάζεις στην εφημερίδα ή στον υπολογιστή σου, καθότι υπερχρεωμένοι άπαντες και από πολλές απόψεις. Αλλά η Μακεδονία είναι Ελληνική. Ο άνθρωπος που κάθεται δίπλα σου μπορεί να σκέφτεται να αυτοκτονήσει γιατί τον απέλυσαν, γιατί μείωσαν τον μισθό του, αλλά η Μακεδονία είναι Ελληνική.
 
Το κακό με τους Έλληνες είναι ότι έχουμε πολλά τέτοια σύμβολα, στα οποία στηριζόμαστε για να προχωρήσουμε μπροστά και να πάρουμε θάρρος. Τα περισσότερα από αυτά τα σύμβολα έχουν πεθάνει, βλέπε Ρίτσος, Βάρναλης, Ελύτης κ.ο.κ. Και ευτυχώς να λέμε, γιατί δεν είδαν τον Μίκη να καταθέτει υπέρ της Χρυσής Αυγής.
 
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση δεν χρειαζόμαστε κανέναν από τους «μεγάλους», «σύμβολα», όπως θέλετε ονομάστε τους. Αλλάζουν και αυτοί και άποψη και πολιτική στάση. Παιδεία χρειαζόμαστε και δύναμη από εδώ και πέρα, γιατί όλο αυτό το πλήθος που κατέβηκε στο συλλαλητήριο, αρχικά δεν κατάλαβε ακριβώς τι έγινε και δευτερευόντως οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Μίκης. Ή μάλλον ξέρουν πως έκαναν έναν «αριστερό» δικό τους, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Μην με παρεξηγείτε δεν έχω καμία αντίθεση στο ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Αν με ρωτάτε είναι, αλλά οι  φασίστες αδέλφια μου… όχι  δεν είναι.
 
Κρίνω ως ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι τόσος κόσμος κατέβηκε να υπερασπιστεί τα πιστεύω του. Και έχει σημασία ο αριθμός του κόσμου – αλλά και όχι και 140.000 αγαπημένο μου ΣΚΑΙ- και εγώ μαζί τους.  Όλος αυτός ο κόσμος όμως έχει σκεφτεί να πάει στα Σκόπια για να βάλει βενζίνη, να πάρει τσιγάρα, να πάει σε έναν οδοντίατρο, ή ακόμα και την εταιρεία του για φορολογικούς λόγους και θα συνεχίσει να το κάνει. Με μοναδική διαφορά ότι ίσως πλέον στον δρόμο ακούει Μίκη.
 
Και δυστυχώς η παρουσία του μεγαλειώδους Μίκη ήταν σαν να βγάλανε μια αρκούδα στην πλατεία με το ντέφι. Είμαι πολύ  μικρή όπως είπα και Ξανθιά άλλωστε. Δεν είμαι πολιτικός –ασχέτως αν η εκδότρια μου έχει ήδη μεταφέρει προτάσεις για τις επόμενες  εκλογές της αυτοδιοίκησης που της έχουν αποτείνει για το πρόσωπό μου- ούτε δημοσιογράφος -το αφήνω στους ανθρώπους που ξέρουν να την κάνουν την δουλειά-  ούτε και χειρίζομαι το λόγο άπταιστα.
 
Μια ξανθιά παρατημένη είμαι και στενοχωρήθηκα πολύ με αυτό που είδα, το οποίο ίσως δεν μπορώ να περιγράψω με δικά μου λόγια, αλλά μπορεί να το περιγράψει κάτι που θυμήθηκα από τα νιάτα μου, με το οποίο και θα κλείσω:
 
 «Άμα έχεις διατελέσει υπουργός του Μητσοτάκη μπορεί κάποια στιγμή να γράψεις και τον ύμνο της Χρυσής Αυγής».

Τζίμης Πανούσης
06/05/2009
Εκπομπή Δούρειος Ήχος

 

Με εκτίμηση 
Η Ξανθιά

 
Υ.Γ.: Τα στερνά τιμούν τα πρώτα

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.