Η Ξανθια: Περι της επισκεψης Καρολου-Καμηλας

Ανταπόκριση από το εξωτερικό

Good morning and good afternoon…
 
Dear Έλληνες people,
 
Οι μισοί απο εσάς από ό,τι βλέπω πνίγεστε στη Θεσσαλονίκη και οι άλλοι μισοί ξεκατινιάζεστε για χάρη του Καρόλου  και της Καμίλα.
 
Πραγματικά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοσχολιάσω.
 
Θα ήθελα να σας ενημερώσω βασικά πως σας παράτησα και πήγα στα ξένα!  Όχι για πάντα μην ανησυχείτε, θα γυρίσω … σύντομα…!
 
Μια φίλη βρήκε δουλειά κάπου στις ορεινές Άλπεις και αποφάσισα να πάω μαζί της, να της κάνω παρέα στα πρώτα της βήματα για να μην νιώθει μοναξιά η ξενιτεμένη αλλά και για να αποφύγω τον δεύτερο νευρικό κλονισμό με αυτά που ζω…!
 
Από τη δουλειά της, που λέτε, μέχρι να βρει σπίτι, της δώσανε ένα διαμέρισμα “free of charge”  της είπαν -ωωω ναι έτσι φέρονται στους εργαζόμενους στα εξωτερικά αγαπητοί – αλλά από την πρώτη μέρα είχε πλήρες ωράριο και αυξημένες υποχρεώσεις. Μου δόθηκε λοιπόν ο ρόλος να εξερευνήσω την περιοχή για εύρεση κατοικίας, σούπερ μάρκετ, μπουτίκ, κομμωτήριο, νύχια και μπαρ. Τα άκρως απαραίτητα δηλαδή. Ως γνωστόν τα έχω πατημένα τα 40 και στα όρια των ελληνικών συνόρων δεν τολμάω να εμφανιστώ χωρίς μάσκαρα, δέκα τόνους concealer και make up, βαμμένο φρύδι και κραγιόν. Και αυτό γιατί πέραν όλων των ωραίων περί φυσικής ομορφιάς και “love yourself” κτλ. ας είμαστε ειλικρινείς στο 90% των περιπτώσεων θα με αντιμετωπίσουν σαν τη χωρισμένη γεροντοκόρη, ξεπλυμένη και ξυπόλητη στα αγκάθια…!
 
Αποφάσισα λοιπόν στα εξωτερικά να κάνω την επανάστασή μου. Δεν έβαλα ίχνος μπογιάς επάνω μου, άφησα τα μαλλιά μου στην ξέφρενη κατάσταση που επικρατεί κάθε μέρα, όταν δεν περνάει βούρτσα και 100 πιστολάκια και ξεχύθηκα στους δρόμους. Δεν έβαλα ουτε γυαλιά ηλίου για να κρύψω τα ρυτιδιασμένα μάτια και τους μαυρους κύκλους. Στο δρόμο δεν μου έδινε κυριολεκτικά κανένας σημασία. Πήρα κάτι χαμόγελα και τα ανταπέδωσα σαν μια σιωπηλή καλημέρα ανάμεσα σε αγνώστους που απλά είναι ευγενικοί. Σαν γνήσια Ελληνίδα δεν μπορώ να ξεκινήσω την ημέρα μου χωρίς μια καφεδάρα, διαρκείας τουλάχιστον μιας ώρας, όπως αρμόζει στον κάθε Έλληνα πολίτη που πραγματικά σέβεται την καταγωγή του.
 
Απολάμβανα λοιπόν την ελευθερία από τα δεσμά της καταπιεσμένης ζωής μου και αναζητούσα μια μικρή αχτίδα φωτός, η οποία δεν ερχόταν από πουθενά και για κανέναν λόγο. Δίπλα μου μια παρέα απολάμβανε επίσης τον πρωινό της καφέ, με πολλά γέλια προκαλώντας μια γλυκιά φασαρία και αναστάτωση όπως όλοι όσοι βρίσκονται στα 20 τους και δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς θα επακολουθήσει στην ζωή τους.  Χωρίς να το καταλάβω τους κοιτούσα και χαμογελουσα και ξαφνικά με κάλεσαν στην παρέα τους.

Ξεκινήσαμε τις κλασικές συζητήσεις,  «από πού είσαι», «γιατί είσαι εδώ», «πόσο χρόνων είσαι», «ποσό θα κάτσεις», κλπ. και φτάσαμε φυσικά στη συζήτηση αν είμαι παντρεμένη και αν έχω παιδιά. Την απάντηση φυσικά την  γνωρίζετε, αγαπητοί μου πιστοί ακόλουθοι.   Και ενώ μετά το βροντερό «όχι» ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω το λογύδριο γιατί μου συμβαίνει αυτό το κακό και έμεινα άκληρη και γεροντοκόρη κ.ο.κ.,  απλά δεν έδωσαν καμία σημασία και άρχισαν να μου ρίχνουν προτάσεις για ξεναγήσεις, βόλτες στο βουνό, βραδινά κοκτέιλ στα λιγοστά μπαρ της πόλης και μην σας τα πολυλογώ άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, γιατί κανένα από τα 20χρονά κορίτσια που βρίσκονταν στην παρέα δεν με κοιτούσαν περίεργα με εκείνο το ύφος «πού πας ρε θεία…» αλλά αντ’ αυτού με ρωτούσαν για την πολιτική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν ξαφνικά οι χαιρετούρες καθότι ξεκινούσαν για τις δουλειές τους, ανανεώνοντας βέβαια το ραντεβού μας για το απόγευμα, πρόσκληση που αποδέχτηκα με περίσσια χαρά.
 
Αισθανόμουν πολύ ωραία και αποδεκτή μέσα σε ένα τόσο άγνωστο περιβάλλον. Μέσα σε μια ώρα είχα ξεχάσει ό,τι μου συμβαίνει και τις δουλειές που μου είχε αναθέσει η φίλη μου. Πήρα ένα δεύτερο καφέ για να συνεχίσω τη σιέστα μου και άρχισα να σκρολάρω στο κινητό μου για να δω τι γίνεται στο Ελλαδιστάν. Και τσουπ πέφτω πάνω σε μια φωτογραφία στην οποία με μεγάλη μου έκπληξη βλέπω τον Κάρολο με την Καμίλα να πίνουν 8 διαφορετικούς καφέδες -αλήθεια τώρα δεν σκέφτηκε ένας ξύπνιος Έλληνας ότι η Ελισάβετ τους έχει κάνει τα νεύρα κρόσια να τους σερβίρει κανένα χαμομηλάκι;- στο κέντρο της Αθήνας.
 

Επειδή δεν είχα ιδέα ποτέ κανονίστηκε αυτό το event ξεκίνησα να ψάχνω πληροφορίες. Πήγα κατευθείαν στην σελίδα του Παρατηρητή (www.paratiritis-news.gr) αλλά αυτή η άχρηστη εκδότρια δεν είχε γράψει τίποτα. Το μυαλό της ήταν ακόμα στο Πάσχα στο Αγρίνιο και κάπου μεταξύ Eurovision και τελικού κυπέλλου, όπου η ΠΑΟΚάρα έδωσε ρέστα.
 
Λεπτομέρειες λοιπόν δεν έβρισκα, αλλά βρήκα πολλά σεξιστικά σχόλια απέναντι στην σύντροφο του Καρόλου την Καμίλα, τα οποία σχολίαζαν για παράδειγμα το πόσο ρυτιδιασμένη είναι, την κορμοστασιά της, την σύγκρισή της με την Μπέτυ Περιστέρα Μπαζιάνα, η οποία χαμπάρι δεν πήρε ποιους τάιζαν σφυρίδα και χτυπούσε τον Κάρολο στο ώμο, που δεν έχει τολμήσει να αγγίξει ούτε η Νταϊάνα όταν ήταν εν ζωή.

Και φυσικά παντού αναπαραγόταν το αιώνιο ερώτημα:  Τι  βρήκε ολόκληρος Κάρολος σε αυτή την Καμίλα  και την ερωτεύτηκε; Ο Κάρολος… που τον λες Πανό Ιωαννίδη (Εκδότρια δικό σου) τουλάχιστον…! Που αν με ρωτάτε δεν τον απασχόλησε ποτέ αν θα γίνει βασιλιάς και ξαφνικά στα εβδομήντα του βρέθηκε ελεύθερος και απολαμβάνει την ελευθερία του.
 
Και φυσικά το κακό αστείο που συσχετίζει τα ονόματα Καμίλα και Περιστέρα.
 
Στερεότυπα αγαπητοί μου… ζούμε μέσα σε στερεότυπα. Μια γυναίκα επιτρέπεται μετά τα 40 να είναι ευτυχισμένη μόνο αν γερνάει όπως η Μπριζίτ του Μακρόν. Κοινώς θεωρείται ότι είναι «καλοδιατηρημένη» μόνο όταν έχει χτυπήσει όλα τα μποτοξ και τα υαλουρονικά και αν έχει «τραβηχτεί» με και χωρίς επιτυχία.
 
Γιατί για τις «μούμιες» που κυκλοφορούσαν στο γεύμα για τον πρίγκιπα δεν διάβασα και πολλά. Και φυσικά να είναι στεφανωμένη, και όχι δεύτερο χέρι. Στη συγκεκριμένη  περίπτωση να μην πάρει αυτή άντρα από δεύτερο χέρι, γιατί θα είναι πάντα η καημένη και το τρίτο πρόσωπο.
 
Και φυσικά να μην σε λένε Καμίλα γιατί η μόνη τύχη που σου αξίζει είναι να σε παρκάρει ο άντρας σου έξω από το Νάμος της Μυκόνου.
 
Και κάπου εκεί με «χτύπησε» που λέτε. Σε άλλες χώρες, το να είσαι άκληρη μετά τα 40 αποτελεί επιλογή. Το να μην βάφεσαι και να μην μποτοξάρεσαι μαγκιά και ομορφιά. Το να αφήνεις τα μαλλιά σου γκρίζα και να μην τα βάφεις θεωρείται ένδειξη αυτοπεποίθησης και αυτογνωσίας. Και κυρίως κανείς δεν σου φτιάχνει το ράφι, για να σε βάλει πάνω να καθίσεις και να σε στιγματίσει ως «μη κοινωνικά καταξιωμένη».
 
Αγαπητοί μου συγχωριανοί και συντοπίτες λοιπόν, κρατήστε τα στερεότυπά σας και αφήστε την Καμίλα και τον Κάρολο να απολαύσουν τα ταξίδια τους και μαζί τους αφήστε τόσο τον ίδιο σας τον εαυτό όσο και κάθε έναν από τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή σας, στην καθημερινότητά σας, στην κοινωνία της οποία ζείτε, να ζήσει την ζωή όπως η ίδια  ή ο ίδιος επιθυμεί και κρατήστε την κριτική για το «διαφορετικό»  για τον εαυτό σας.
 
Δύο πράγματα θα σας ζητήσω να καταλάβετε:
1ο:  Γενικά αυτό που ο Κάρολος προτιμούσε την Καμίλα από τη Νταϊάνα ας το θεωρήσουμε κανόνα, παρά εξαίρεση και
 
2ο:  Το φρέντο τον  ήπιαν χωρίς καλαμάκι γιατί απαγορεύτηκε το πλαστικό καλαμάκι. Μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά στον πάντα ενήμερο και έγκυρο Παρατηρητή.
 
Καληνύχτα… όχι λόγω ώρας!

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.