Ιβαν Σβιταιλο «Ο παραδοσιακος χορος αποτελεσε για μενα “αλλοθι” για να μην παρεξηγηθω ποτε»

Οι Εκκλησιάζουσες σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, παρουσιάζονται σήμερα, Τρίτη 28 Αυγούστου στις 21:00 στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο Κομοτηνής, με ένα «εκλεκτό» πολυμελή θίασο, αυστηρά «ανδροκρατούμενο» με μοναδική εξαίρεση την Σοφία Μουτίδου στον ρόλο της Μελπομένης.
 
Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Αριστοφάνη και μία από τις εμβληματικότερες σάτιρες μεταφέρει επί σκηνής, με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, διανθισμένο με τις μουσικές, και όχι μόνο, παραδόσεις από όλη την Ελλάδα, ο Αλέξανδρος Ρήγας.
 
Από τα δημοτικά τραγούδια και Βυζαντινούς ύμνους έως διασκευές στον πυρρίχιο, στο πεντοζάλι, σε κερκυραϊκά  τραγούδια, σε νησιωτικούς ρυθμούς και σε βαλκανικά τέμπο με τα οποία κλήθηκε να δουλέψει και ο κ. Ιβάν Σβιτάιλο, ο οποίος υπογράφει την κινησιολογία και τις χορογραφίες της παράστασης, ενώ τον βλέπουμε και επί σκηνής στον ρόλο του Φιλόδωρου.
 
Ο Ιβάν Σβιτάιλο τα τελευταία χρόνια έγινε γνωστός από την συμμετοχή του τόσο σε τηλεοπτικές σειρές όπως το «Κάτω Παρτάλι» όσο και στο σόου χορού “So You think You Can Dance”, ωστόσο ο ίδιος έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στα χορευτικά παρκέ, καθώς έγινε γνωστός και συνεχίσει να έχει ως κύριο επάγγελμά του αυτό του χορευτή όσο και στις θεατρικές σκηνές.
 
Ο ίδιος γεννήθηκε στην Κριμαία, ωστόσο μετακόμισε με τη μητέρα του στην Ελλάδα στα δέκα του χρόνια. Μετά το σχολείο έδωσε εξετάσεις στην Ανωτέρα Επαγγελματική Σχολή Χορού του υπουργείου Πολιτισμού και μετά την αποφοίτησή του άρχισε να δουλεύει ακατάπαυστα. Το 2008 γνωρίζει τον Γιάννη Κακλέα, με τον οποίο «εντάσσεται» και στον χώρο του θεάτρου, ως ισότιμο μέλος ενός θιάσου, η συνεργασία με τον οποίο συνεχίζεται έως και σήμερα.
 
Ο Ιβάν Σβιτάιλο με αφορμή τη σημερινή παράσταση στην Κομοτηνή, μίλησε στον «ΠτΘ» για τις «Εκκλησιάζουσες», τον διπλό του ρόλο στην παράσταση και την έως τώρα πορεία του στον χώρο του θεάτρου και των τεχνών γενικότερα.
 
Ο λόγος στον ίδιο…
 
ΠτΘ: Έρχεστε στην Κομοτηνή με αφορμή τη συμμετοχή σας στις «Εκκλησιάζουσες», όπου έχετε διπλό ρόλο. Σας βλέπουμε επί σκηνής στον ρόλο του Φιλόδωρου, ενώ υπογράφετε και τις χορογραφίες της παράστασης. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Ι.Σ.: Το εγχείρημα που επέλεξε να δοκιμαστεί ο Αλέξανδρος Ρήγας είναι πολύ μεγάλο, καθώς πρόκειται για έναν πολυμελή θίασο, που αριθμεί 30 ανθρώπους, σε δύσκολους καιρούς και κάτω από δύσκολες συνθήκες.  Μου εμπιστεύτηκε να αναλάβω την κινησιολογία και την χορογραφία της παράστασης, που αφορά σε έναν αρχαίο χορό, είκοσι ανθρώπων. Πρόκειται λοιπόν για μία παράσταση σταθμό για μένα, όχι γιατί κάνω Αριστοφάνη – έχω ξανακάνει με τον Εθνικό, με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, με τον Γιάννη Κακλέα- αλλά σε αυτή την περίπτωση, λόγω του ευρήματος  που χρησιμοποίησε ο Αλέξανδρος Ρήγας. Διότι οι γυναίκες που μαζεύονται για να πάρουν την εξουσία στην Πνύκα, προέρχονται από όλη την Ελλάδα. Δηλαδή η κάθε γυναίκα που έρχεται από τον τόπο της φέρνει μαζί και την ντοπιολαλιά, την μουσική και όλα τα παραδοσιακά στοιχεία που μπορεί να έχει. Και επειδή ακριβώς έχουμε από όλα, η παράσταση αποτέλεσε μία τεράστια ευκαιρία για μένα να κάνω ξανά μία μεγάλη βουτιά μέσα στην παράδοση. Άλλωστε ο λόγος που ασχολήθηκα εγώ με τον χορό δεν ήταν επειδή γεννήθηκα στα Μπολσόι αλλά γιατί ξεκίνησα με παραδοσιακούς χορούς στα 10 μου στην Ελλάδα. Μετά από παρότρυνση του δασκάλου μου μπήκα στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης και ασχολήθηκα με τον κλασικό χορό. Οπότε έτσι, σχεδόν μετά από 20 χρόνια, ο Αλέξανδρος μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ξανά αυτή τη βουτιά, την επαναφορά και σε δικές μου ρίζες, γιατί προέρχομαι από μία οικογένεια ελληνικής καταγωγής.
 
ΠτΘ:  Πώς μπήκε στη ζωή σας ο παραδοσιακός χορός;
Ι.Σ.: Είχα έναν εξαιρετικό δάσκαλο στον δημοτικό παραδοσιακό χορό, που προσπαθούσε να μας μεταφέρει όλες τις λεπτομέρειες για τον κάθε χορό, τον κάθε τόπο και την κάθε μουσική. Για μένα ως μαθητή στο δημοτικό σχολείο ήταν καταρχάς ένας τρόπος να ενταχθώ, ενώ μέσα από αυτό κατάλαβα επίσης ότι μου αρέσει ο χορός. Στην Ελλάδα δε, δεν θα έλεγε κανείς «γιατί πας το παιδί σου στους παραδοσιακούς χορούς», ενώ θα μπορούσε να υπάρχει μία «ένταση» αν το παιδί για παράδειγμα ήθελε να ασχοληθεί με τον κλασικό χορό. Επειδή η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες και καλές υποδομές για να ασχοληθεί ένα παιδί, είτε είναι αγόρι είτε κορίτσι, με το κλασικό μπαλέτο, η ενασχόλησή μου με τον παραδοσιακό χορό αποτέλεσε και ένα άλλοθι για να μην παρεξηγηθώ ποτέ. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μιλάω ακόμα σπαστά ελληνικά και ταυτόχρονα να χορεύω τσάμικο, επομένως δεν έλεγε κανένας τίποτα για το μπαλέτο. Μπορούσα δηλαδή να στηριχθώ στην ελληνική παράδοση και στην τελική μετά από είκοσι χρόνια να αναλάβω ένα σύνολο είκοσι ανθρώπων στους οποίους πρέπει να μεταφέρω αυτή την αγάπη, για την παράδοση και την μουσική που με βοήθησε να συνεχίσω να χορεύω. 

«Είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή για μένα, το να βρίσκομαι στην σκηνή με έναν θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου» 

ΠτΘ: Επί σκηνής υποδύεστε τον Φιλόδωρο. Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας.
Ι.Σ.: Ο Φιλόδωρος είναι αυτός για τον οποίο θεωρώ την παράσταση αυτή σημαντική. Όχι υπό την έννοια της θέσης μου ως παράγοντα ή ως κινησιολόγο, αλλά για το ότι ήρθα σε αυτή τη χώρα το 1975, μπήκα στην τρίτη τάξη του δημοτικού χωρίς να μιλάω τη γλώσσα κι μεγαλώνοντας σε αυτή τη χώρα καταλήγω να είμαι επί σκηνής με τον Γιώργο Κωνσταντίνου   και να παίζουμε σε μία κοινή γλώσσα επί σκηνής. Ο Γιώργος αντιπροσωπεύει τον Έλληνα, ο Φιλόδωρος αντιπροσωπεύει κατά έναν τρόπο τη νέα γενιά. Τον απείθαρχο και αναρχικό, με έναν τρόπο, Έλληνα, που δεν είναι για υπακοή και για τύραννους. Είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή για μένα, το να βρίσκομαι στην σκηνή με έναν θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου.
 
ΠτΘ: Θεωρείτε ότι είναι ένα έργο που έχει σημαντική πολιτική χροιά, εσείς το εντοπίζετε αυτό; Υπάρχει κάποιος παραλληλισμός και με τη νεότερη Ελλάδα, με όλη αυτή την κατάσταση την οποία ζούμε και πώς αντιλαμβάνεστε εσείς;
Ι.Σ.: Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στα κοινά, δεν μπορούσαν να ψηφήσουν, ήταν απαρατήρητες σε οτιδήποτε γινόταν στη δημόσια σφαίρα. Παράλληλα σε ό,τι αφορά τον Αριστοφάνη μιλάμε για μία ιδιοφυία,  που εκθέτει, αλλά ταυτόχρονα εκθειάζει, τη δημοκρατία. Μέσα από αυτό το έργο ο Αριστοφάνης παρουσιάζει τη δημοκρατία ως μια επανάσταση και απελευθέρωση ονομάζοντας την κοινοκτημοσύνη και ταυτόχρονα δείχνει πως όσο δυνατό όπλο θα μπορούσε να είναι η δημοκρατία τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα θα μπορούσε να είναι επίσης. Ο Αριστοφάνης μίλησε για ανδροκρατούμενες και γυναικοκρατούμενες κοινωνίες 2500 χρόνια πριν. Μίλησε για τον κομμουνισμό και την κοινοκτημοσύνη  2500  χρόνια όπως επίσης και για το φεμινιστικό κίνημα, οπότε δεν γίνεται να λέμε ότι η τέχνη και η κοινωνία ή ο πολιτικός λόγος είναι πράγματα τα οποία είναι μακριά. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να διακωμωδήσει ένας καλλιτέχνης, ένας πολίτης κάτι που γινόταν στην κοινωνία του. Η τέχνη και το θέατρο ήταν ένας τρόπος μέσα από τον οποίο γεννήθηκε η κωμωδία και η σάτιρα, επομένως αυτά τα πράγματα πήγαιναν παράλληλα. 

«Οι παραστάσεις του Γιάννη Κακλέα με μόρφωσαν και με διαμόρφωσαν» 

ΠτΘ: Τι ετοιμάζετε για το επόμενο διάστημα;
Ι.Σ.: Συζητάμε με τον Γιάννη Κακλέα, τον αγαπημένο σκηνοθέτη με τον οποίο δουλεύω εδώ και δέκα χρόνια, για το ανέβασμα του «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, από τις 15 Οκτωβρίου και έπειτα. Ο Γιάννης Κακλέας με χρησιμοποίησε πρώτη φορά στα 19 μου ως χορευτή σε διάφορες παραστάσεις και η σχέση αυτή εξελίχθηκε σε αυτό που είμαι τώρα. Θεωρώ ότι οι παραστάσεις του Γιάννη Κακλέα με μόρφωσαν και με διαμόρφωσαν, γι' αυτό του είμαι ευγνώμων που αυτή η σχέση όχι απλά έγινε και υπήρχε, αλλά υπάρχει και συνεχίζει να υπάρχει. Είναι φανταστικό να βρίσκεται κανείς σε θιάσους με γερά μυαλά και να βουτά σε θέματα που έχουν να κάνουν με την τέχνη.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.