ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ

Από την εξέγερση στη μεταπολίτευση, από την 114 στην ακροτελεύτια διάταξη 120

Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη που τυχαίνει φέτος να είναι ημέρα Σάββατο όπως και τότε. Το Πολυτεχνείο όμως δεν είναι μόνο ό,τι συνέβη εκείνη τη νύχτα. Είναι όσα προηγήθηκαν και μας οδήγησαν σ’ αυτή, αλλά κι αυτά που ακολούθησαν.

Είναι η αντικομμουνιστική υστερία, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και η δράση των παρακρατικών καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60. Είναι η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η συγκάλυψη των συνενόχων μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Το σαθρό πολιτικό σκηνικό, οι ανάξιοι πολιτικοί ηγέτες και η αποστασία. Είναι η γενιά του «114» που καλούσε τους Έλληνες να υπερασπιστούν το Σύνταγμα, η τήρηση και η εφαρμογή του οποίου επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει (το άρθρο 114 ήταν το αντίστοιχο του άρθρου 120 του σημερινού μας Συντάγματος).

Ενόσω οι Έλληνες ζούσαν στις αρχές του ’60 σε συνθήκες που καθιστούσαν αναγκαία την επίκληση του άρθρου 114, ήρθε και η στρατιωτική χούντα να επιβάλλει τη σιωπή. Το πέτυχε «συμμορφώνοντας» μια μερίδα του λαού με τα βασανιστήρια και τις εξορίες, μοιράζοντας αφειδώς χρήματα σε κάποιους άλλους σε αντιστάθμισμα της αμαχητί παραδομένης αξιοπρέπειάς τους, ενώ κάποιοι κλειδώνονταν τρομοκρατημένοι και απαθείς στα σπίτια τους ακόμη και την ώρα που τα παιδιά τους σκοτώνονταν στο Πολυτεχνείο. Έτσι οι Έλληνες υπέμειναν την χούντα για περίπου εννέα μήνες ακόμη μετά τη νύχτα του Πολυτεχνείου, γιατί η χούντα δεν έπεσε την επομένη της εξέγερσης της 17ης Νοέμβρη. Η αποκατάσταση της δημοκρατίας πήρε σχεδόν ένα χρόνο.

Εδώ παραθέτω φωτογραφία του πρωτοσέλιδου της εφημερίδος «Τα Νέα» την επομένη της καταστολής της εξέγερσης όπου κάτω αριστερά φιλοξενείται άρθρο που προετοιμάζει την επιστροφή Καραμανλή εννέα μήνες πριν την κατάρρευση της
δικτατορίας για όταν θα έχει έρθει ο καιρός ν’ αποκατασταθεί η δημοκρατία. 


 
Έτσι περάσαμε στην μεταπολίτευση με έναν ηγέτη άφαντο κατά την διάρκεια της επταετίας. Για να έρθει το ’81 η «αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου που κράτησε περίπου 8 χρόνια, ενώ έθεσε τις βάσεις για τη σημερινή κατάντια της χώρας που δεν μπορεί να θρέψει πλέον τον εαυτό της. Μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής κατάφερε να μετατρέψει τους «τιμημένους αγρότες» σε ευτραφείς εισοδηματίες των επιδοτήσεων, αφού έφαγαν το καρότο, και αργότερα των αγροτουριστικών καταλυμάτων.
 
Κατόπιν ήρθαν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη που μας ενέταξαν πλήρως και πανηγυρικώς στην Ε.Ε. και περάσαμε από τη δραχμούλα στο ευρώ με ισοτιμία
1 € = 340,75 δραχμές (ενώ η Γερμανία μπήκε με 1 € = 1,95558 DEM γερμανικά μάρκα) για να γίνονται σήμερα τα παιδιά μας γκαρσόνια στην φθηνά ξεπουλημένη μας γη.
 
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας είναι βεβαίως εμφανής στα χρόνια που ακολουθούν. Τα «περήφανα γηρατειά» κατεβαίνουν στους δρόμους και δέχονται χημικά και ξύλο από τα ΜΑΤ. Η συνδικαλίστρια Κούνεβα δέχεται δολοφονική επίθεση που προσπαθεί να συγκαλύψει η κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ το ΠΑΣΟΚ τη βαφτίζει εργατικό ατύχημα. Η πουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία ζητιανεύει εξουσία υποθηκεύοντας το δικό μας εργασιακό μέλλον και των παιδιών μας.
 
Η γενιά που πολέμησε τη χούντα τώρα ορκίζει το φασισμό στο κοινοβούλιο. Έλληνες πολίτες εξευτελίζουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο θεσμό της παρέλασης, μαζί με τους Μακεδονομάχους κι αυτούς που θα κληθούν να υπερασπίσουν την ανεξαρτησία της χώρας. Ενώ οι γονείς αποκλείονται εκατοντάδες μέτρα μακριά και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν. Οι Έλληνες ξεχνούν τι σημαίνει ξεριζωμός, συμπόνια, φιλοξενία και βλέπουν ως αποδιοπομπαίους τράγους τους μετανάστες, ενώ γουστάρουν τους ξένους επενδυτές.
 
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας γίνεται εμφανέστατη όταν ενάμιση χρόνο μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου ξεσηκώνονται οι Έλληνες πολίτες αφού αρχίζουν να νιώθουν την επίπτωση των μέτρων στην τσέπη τους. Η καταρράκωση της αξιοπρέπειάς τους δεν ήταν αρκετή για να τους κινητοποιήσει. Μετά την καθημερινή στρέβλωση της λογικής και της αλήθειας από τα ΜΜΕ και τα απανωτά μνημόνια που ψηφίζονται από όλες τις κυβερνήσεις ανεξαιρέτως (ΠΑΣΟΚ, συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ΝΔ, τώρα πια και του ΣΥΡΙΖΑ) το κίνημα τον «αγανακτισμένων» πολιτών μετατρέπεται και πάλι σε «απελπισμένων» του καναπέ, που παρακολουθούν τους απαθείς θεματοφύλακες του Συντάγματος να το καταπατούν.
 
Δεν μένει παρά να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στα νιάτα που δεν έχουν ενσωματωθεί ακόμη στην «λογική» του συστήματος. Στη λογική του δεν με νοιάζει τι συνέβη τη δεκαετία του ’60 γιατί δεν είχα ακόμη γεννηθεί. Ελπίζω παίρνοντας παράδειγμα από τα νιάτα που ξεσηκώθηκαν τότε στη Νομική της Αθήνας, τον Μάρτη του ’73, και έδωσαν ώθηση και σε άλλους εργαζόμενους να ξεσηκωθούν, να διεκδικήσουν, να νιώσουν, κάποια στιγμή θα πράξουν το ίδιο για να εμπνεύσουν και να συμπαρασύρουν όλους εμάς από τον καναπέ μας. Γιατί όσο θα υπάρχει η ανάγκη να καταφύγουμε στο σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» το Πολυτεχνείο θα ζει.
 
Σ’ αυτά τα νιάτα απευθύνω και αφιερώνω τα παρακάτω δύο ποιήματα:
 

ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ 114

Μία φωνή τα κάλεσε
κι ευθύς τα σώματα παρατάχθηκαν
υπνωτισμένα πίσω από κάγκελα
θαρρείς
να κάνουν τους μεντεσέδες άθραυστους
 
Με τα ραδιοκύματα
ενώθηκαν οι φωνέςστο ίδιο σύνθημα
απέκτησαν δύναμη διατρητική
το άκαμπτο ατσάλι λιώνοντας με το αίμα
ταξίδεψαν σε χώρες μακρινές
φτάσαν ως την Τιεν Αν Μεν
 
Γνωρίζει η τυραννία την αχίλλειο πτέρνα της
γεράκι το φόβο εξαπολύει
παντού και πάντα
φροντίζοντας να μην πετούν
να λιώνουν κάτω από ερπύστριες
σε πολυτεχνεία ή σε πλατείες
 
Πατώντας πάνω τους
είναι η στιγμή που λαβώνεται θανάσιμα
απομυζούν τη δύναμή της
εγχέοντας λεύτερες ιδέες απ’ το τρωτό σημείο
εκθρονίζεται
μα όχι αιώνια
στο αυγό της είναι πανέτοιμη να εκκολαφθεί
μόλις σιγήσουν.

  
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

– Δεν είπαμε όταν σε χτυπάνε θα χτυπάς;
Στα τρία
όταν σου παίρνουν τ’ αμαξάκι,
είναι δικό σου, να μην τ’ αγγίξει άλλος!
 
Δεν είπαμε θα κοροϊδεύουμε πριν μας κοροϊδέψουν;
Στα δεκατρία
πρέπει να επιτίθεσαι πρώτος,
να σε φοβούνται!
Είσαι Έλληνας με όνομα ανώτερο,
το σεβασμό τους να κερδίσεις!
 
Είπαμε! Θα κλέβεις όπως οι ξύπνιοι στις εξετάσεις.
Στα είκοσι τρία
ένα πτυχίο το έχουν πάρει όλοι
Εσύ είσαι βολεμένος, δεν θα το χρησιμοποιήσεις,
το θέλει η μαμά πάνω απ’ το τζάκι στην κορνίζα
 
Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Τι είπαμε! Όλοι με μέσον διορίζονται.
Στα τριάντα τρία
δεν είναι ανάγκη να διαγωνιστείς,
για σένα τη θέση εξασφάλισε η οικογενειοκρατία
 
Στα σαράντα τρία πια, να μην φοβάσαι τίποτε!
Κλέψε όσα μπορείς να σου εξασφαλίσουν την ελευθερία
Πισίνα και κότερο δικαιούσαι ν’ αποκτήσεις
Μην είσαι απ’ τα κορόιδα
που φυλακίζονται για φραγκοδίφραγκα
 
Όσο μεγαλώνεις προοδευτικά
κι αυξάνεις γεωμετρικά,
θα γίνεσαι κράτος σάπιο
που θα επιλέγεις να σε κυβερνούν
όμοιοι με σένα.

*Ο ποιητής Πασχάλης Κατσίκας εργάζεται ως βιβλιοθηκονόμος στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.