Point of View:Seated

Αγαπητέ/ή αναγνωστη/ρια,
 
Δεκαεπτά Νοέμβρη, θα ήταν αν η κατά τα άλλα αγαπημένη εκδότρια εξέδιδε το άρθρο όταν έπρεπε,  και θα περίμενες να ακούσεις τα κλασικά από μένα… αλλά δεν είμαι δημοσιογράφος οπότε ας αφήσω την επικαιρότητα και τα συναφή στους άλλους. Εδώ στο P.O.V.  Seated διαβάζεις γνώμη, προσωπική εμπειρία και ψυχεδέλεια.
 
Άκου λοιπόν εμέ να περιαυτολογώ.
 
9-12 Νοεμβρίου κλήθηκα ως ο μοναδικός Έλληνας συμμετέχων στο ευρωπαϊκό συνέδριο νεολαίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Wannsee  Forum του Βερολίνου. Το συνέδριο διοργανώθηκε από τον οργανισμό EVZ και αγκαλιάστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
 
Τέρμα ο πρόλογος πάμε στο ψαχνό.
 

Οι συμμετέχοντες ήταν ναι μεν από 12 χώρες, αλλά με εξαίρεση την Ελλάδα και το Ισραήλ, οι άλλες 10, όπως ακόμα και η Γερμανία, ήταν πρώην κομμουνιστικές χώρες. Οπότε μιλάμε μόνο για αναπτυσσόμενα κράτη με εξαίρεση τους Γερμανούς που είναι ανεπτυγμένοι. (Η διαφορά είναι σαφής σε κοινωνικό αλλά κυρίως οικονομικό τομέα).
 
Οι πιο πολλοί πήγαν απλά επειδή ο τίτλος έλεγε «Βερολίνο» και το 90% των εξόδων ήταν καλυμμένα. Εγώ πήγα, γιατί μου ζητήθηκε να παρουσιάσω ένα ντοκιμαντεράκι μου και να διδάξω έξι ώρες, σεμιναριακές, για το πώς να φτιάχνεις ένα μικρό ταινιάκι.
 
Όντας υπερόπτης, λέω πως έχω δει πολλά ποικιλόχρωμα σύνολα κι έχω συμμετάσχει και συνεισφέρει σε διάφορα concept συνεργασίας λαών και ένωσης κουλτούρας και ιδεών. Δεν εντυπωσιάζομαι όπως πρώτα… ή έτσι πίστευα στην αρχή.
 
Το βασικό μειονέκτημα του συνεδρίου ήταν πως δεν προσέφερε κάποιο σαφές αποτέλεσμα, κάποια πρόταση για την αλλαγή του συστήματος που καλύπτει καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμα και σε ανεπτυγμένες και πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία (βλ. Εκτοπισμό 10.000 πολιτών της Ρομά κοινότητας το 2017 & μεταναστευτική πολιτική CDU στην Γερμανία). Ενώ υπήρχαν 60 νέοι άνθρωποι που βλέπαμε τις καταπατήσεις το προαναφερθέν τετραήμερο και τις κρίναμε ως απαράδεκτες, δεν βγάλαμε κάποιο πόρισμα για το πώς θα αλλάξει αυτό. Δηλαδή, προοπτική υπήρχε όπως και θέληση, αλλά το κεφάλαιο που επενδύθηκε φάνηκε να πήγε χαμένο στα catering…!
 
Ίσως και όχι.
 
Η Τέχνη μου έχει μάθει, που λες, πως τίποτα δεν είναι μάταιο στον κόσμο μας. Κι έτσι το είδα λίγο αλλιώς το concept. Παρατήρησα, με τη βοήθεια των ανεπανάληπτων βοηθών-φίλων Μαρίας Μοσχοβού και Γεωργίου Μπάτζιου, πως οι υπόλοιποι συμμετέχοντες δεν ήταν πολύ εξοικειωμένοι με ένα σύνολο ανθρώπων που διαφέρουν μεταξύ τους. Είχαν μάθει να βλέπουν τις ομάδες/κοινωνίες/σύνολα ως κάτι ομογενές κι όχι ομογενοποιημένο, δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων που έχουν τα στάνταρ χαρακτηριστικά: ετεροφυλόφιλες προτιμήσεις, συνηθισμένα σώματα σε κινητικές ικανότητες, κατά προτίμηση λευκό δέρμα, και ό,τι άλλο θεωρείται κανονικό. Δεν θεωρούσαν ισοδύναμο κομμάτι του συνόλου κάποιον διαφορετικό. Είχαν αυτό που λέμε κανονιστικά πρότυπα.
 
Θα δέχονταν να υπάρχουν γκέι, αλλά δεν θέλουν να ξέρουν και τι κάνει ο καθένας/μία στο κρεβάτι του/της. Θα έφτιαχναν μια ράμπα στο μαγαζί τους, αλλά θα αναστατώνονταν αν το παιδί τους έφερνε για σύντροφο κάποιον/α ανάπηρο/η. Όλα αυτά μέχρι την Κυριακή. Μετά τους αλλάξαμε τρόπο σκέψης.
 

Οι συμμετέχοντες/ουσες του συνεδρίου έγραψαν ανώνυμα ερωτήσεις σχετικά με ό,τι τους/τις φαίνεται άγνωστο και διαφορετικό για την αναπηρία μου κι εγώ πίνοντας αρκετή μπύρα απαντούσα “prima vista” στη σκηνή. Έτσι και μαζί με πολλές άλλες πρωτοβουλίες από ταλαντούχους ανθρώπους που έτρεχαν τις ιδέες τους σε αυτό το συνέδριο, ίσως να φέραμε στα μάτια και στα μυαλά των ευρωπαίων συμπολιτών μας μια Ευρώπη που να μην τρέφει διακρίσεις μέσα στα σύνολα και τα υποσύνολα της· μια Ευρώπη ονειρική.
 
Και τελειώνω λέγοντας πως υπάρχουν και στερεότυπα που δεν σε προκαταλαμβάνουν αρνητικά μα και θετικά για κάτι, π.χ. «Είναι ανάπηρος άρα ο Θεός δεν του έδωσε πόδια αλλά μυαλό» (δηλ. Το αντίθετο του όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι χαζοί). Έτσι λοιπόν πίστευα κι εγώ πως η Γερμανία είναι ένα ιδανικό περιβάλλον απαλλαγμένο από διακρίσεις, μέχρι που είδα αυτήν την φωτογραφία.
 
Δυστυχώς ο κόσμος μας συνηθίζει να στιγματίζει το διαφορετικό ακόμα και σε μέρη σύμβολα όπως η γερμανική Βουλή όπου μας θυμίζει πως το έκτρωμα του Ναζισμού σκοτώθηκε και ηττήθηκε από την θέληση των ανθρώπων για ελευθερία.
 
Αλλά,
«Τον σάπιο κόσμο θα δεις
Θα τον αλλάξουμε εμείς»
Social waste
 

Δικός σας,
Νταντανιδης Σπύρος

 
Υ.Γ.: Ο Μπελογιάννης Ζει
Υ.Γ.: Ούτε 100 μέρες νηφάλιος
Υ.Γ.: Μην μ’ αφήσεις σου λέω, να σ’ αφήσω ξανά

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.