Ανοιχτη επιστολη μιας μητερας προς το Υπουργειο Παιδειας

Αξιότιμοι κύριοι,
 
Είμαι μια άνεργη μητέρα ενός μαθητή μικρής τάξης του Δημοτικού.
Άνεργη και διαζευγμένη αρκετά χρόνια τώρα, καθότι ο πατέρας του έχει φύγει. Συνεπώς, το παιδί μεγαλώνει σε μονογονεϊκή οικογένεια, με όλες τις δυσκολίες, οικονομικές και ψυχολογικές, που μπορεί να υπάρχουν. 
 
Τα τελευταία χρόνια που ο γιός μου πηγαίνει στο Δημοτικό, παρατηρώ πως μόνο δωρεάν δεν είναι η παιδεία μας.
 
Από το σχολείο παρέχονται μόνο τα βασικά βιβλία. Όλα τα υπόλοιπα, όπως τετράδια, γραφική ύλη, αναλώσιμα, χαρτόνια και τα διακοσμητικά για τις χειροτεχνίες, τα αγοράζουμε εμείς οι γονείς.
 
Μέχρι και τις κόλλες Α4 για τις καθημερινές τους φωτοτυπίες. Εμείς. 
Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να παρέχονται από το σχολείο;
 
Οι απαιτήσεις των δασκάλων είναι, κατά τη γνώμη μου, υπερβολικές, περιττές και ακριβές. Κάθε δάσκαλος που μπαίνει στην τάξη, ανάλογα με το μάθημα που παραδίδει, ζητάει και από κάτι.
 
Ζητάνε συγκεκριμένη και ακριβή μάρκα στα μολύβια, πολλά τετράδια διάφορων χρωμάτων, μεγέθους και χρήσης και απαιτούν να είναι «ντυμένα» τα βιβλία των παιδιών. Για να μην αναφέρω και την ετήσια συνδρομή στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων που ανέρχεται στα 20 ή στα 30 ευρώ ανά παιδί, ανάλογα το σχολείο.
 
Επίσης, κατά καιρούς, τα παιδιά σε διδακτικές ώρες, παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν στην πόλη μας. Και φυσικά, το εισιτήριο το πληρώνουμε εμείς οι γονείς. Αν κάποιο παιδί δεν δώσει χρήματα, μένει στο σχολείο και περιμένει τους συμμαθητές του να γυρίσουν.
 
Πόσο δίκαιο το θεωρείτε αυτό;
 
Ξέρετε, είναι πολύ δύσκολο για μια μητέρα που δεν εργάζεται και που τα έσοδά της είναι ελάχιστα, να μπορεί να ανταπεξέλθει σε τόσες οικονομικές ανάγκες που προκύπτουν και δημιουργούνται από το σχολείο.
 
Ξέρετε, είναι άδικο για ένα παιδί που ζει σε φτωχή οικογένεια, να μην μπορεί να συμμετέχει σε σχολικές δραστηριότητες, να μην μπορεί να παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις ή να δανείζεται από τους συμμαθητές του αναλώσιμα, επειδή δεν μπορούν οι γονείς του να του τα αγοράσουν.
 
Ξέρετε, είναι ανήθικο να νιώθει μια μάνα ανεπαρκής απέναντι στο παιδί της, όταν δεν μπορεί να του καλύψει τέτοιες περιττές μα «υποχρεωτικές» ανάγκες.
 
Είναι ανήθικο το παιδί να νιώθει ανεπαρκής απέναντι στους συμμαθητές του που ανταλλάζουν, καμαρώνουν, δημιουργούν τις χειροτεχνίες τους και συμμετέχουν στα παιχνίδια.  
 
Τα ξέρετε όλα αυτά; Αμφιβάλλω.
 
Κι όμως, δεν του έχω στερήσει τίποτα, γιατί στερούμαι εγώ.
 
Γιατί στερείται ο παππούς και η γιαγιά που βοηθάνε.
 
Γιατί δεν θα άντεχα να βλέπω το παιδί μου πληγωμένο. Ένα μικρό παιδί που δεν θα καταλάβει όσο και να του εξηγήσεις.
 
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, που δεν υπάρχει παππούς και γιαγιά. Που δεν υπάρχει βοήθεια. Και γι’ αυτά τα παιδιά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω ανοιχτά και να διεκδικήσω τα αυτονόητα.
 
Τα αυτονόητα, όπως η δωρεάν Παιδεία.
 

Με εκτίμηση,
Mια μητέρα!

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.