Ζει ο Νικος Εγγονοπουλος;

«Ποιήματα» για ένα καλοκαίρι

Κάτω από τον ήλιο, μέσα στην έρημο  με βήματα που μένουνε στην άμμο, αναζητώ την όαση, το κάστρο που μέσα κρύβει τον χείμαρρο. Πολλοί ψάχνουμε, μα μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει κανέναν στο ταξίδι μου. Μάλλον ο καθένας ακολουθεί ξεχωριστό μονοπάτι, χωρίς να συναντηθεί με άλλον. Μετά από 70 μέρες φαίνεται στο βάθος ο προορισμός μου. Πλησιάζω. Χτυπάω τις πύλες της μεγάλης Ο., δεν μου ανοίγει κανείς. Ακούω από μέσα όνειρο, ρυάκι, παράλογο και λογικό, αλλά κανείς δεν ακούει εμένα να χτυπώ. Από μια χαραμάδα τους βλέπω όλους. Βρέχει πέτρες, κρύβονται ο ένας πίσω από τον άλλο, αλλά μάταια. Πέφτουν όλες από ψηλά, και καταλήγουν να τις τρώνε στο κεφάλι. Έχουν πέσει όλοι κάτω. Το σώμα τους μοιάζει σχεδόν άψυχο, τα μάτια τους όμως είναι ορθάνοιχτα, κοιτάνε σοκαρισμένοι ο καθένας σε διαφορετική κατεύθυνση. Ξαφνικά, σηκώνονται, παίρνουν κλαδιά και γράφουν στο χώμα. Το πρόγραμμα λέει λιθοβολισμό και δημιουργία επτά (7) φορές την ημέρα. Έπειτα από τόση περιπλάνηση σε αναζήτηση της Ο., δεν περίμενα πως το δύσκολο κομμάτι θα ήταν να περάσω την πόρτα. Αναρωτιέμαι πως ανοίγουν οι πράσινες πύλες. Η περιπλάνηση των προηγούμενων 70 ημερών μοιάζει τώρα τόσο αόριστη, σχεδόν εύκολη, σε αντίθεση με το πρόβλημα που συναντώ μπροστά στις πύλες. Όσο σκέφτομαι αυτά, οι άλλοι μέσα έχουν χαράξει τη δημιουργία τους στα χώματα της Ο., φαίνεται να μην μπορούν να σταματήσουν. Τα χέρια τους έχουν γίνει ποτάμια, το κεφάλι τους έχει ανοίξει στη μέση και πετάει σπίθες. Ξεκινάει να βρέχει πάλι πέτρες. Αλλά τώρα πια δεν τους πειράζει.

*Η Άννα Παληκίδου είναι απόφοιτη του ΤΕΦ/ΔΠΘ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.