Ποσο μακρια ειναι η Συρια;

Είναι λανθασμένη η άποψη που θεωρεί ότι ο εμφύλιος που διεξάγεται στη Συρία είναι μακριά και η σύγκρουση των συμφερόντων στην Μ. Ανατολή, που ήδη δίχασε την Ευρώπη, δεν αφορά τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου και ειδικότερα τη χώρα μας, λόγω γειτνίασης

Η πορεία του συριακού προβλήματος από την έναρξή του μέχρι τη νέα τουρκική εισβολή για τη δημιουργία ασφαλούς ζώνης, η αδυναμία δηλαδή επίλυσης ενός φαινομενικά τοπικού προβλήματος που εμπλέκει όμως σωρεία δυνάμεων και διαχέει τις επιπτώσεις του με τις προσφυγικές ροές και στην Ευρώπη, απέδειξε ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ απελευθέρωσε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οι οποίες επί μισό αιώνα ευρίσκοντο σε λανθάνουσα κατάσταση λόγω της συσπείρωσης της Δύσης προ της κομμουνιστικής απειλής.  Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν ως αιτία τις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές των δυνάμεων της Δύσης και όχι τις ιδεολογικές διαφορές τους με την ΕΣΣΔ.  Ούτε πρέπει  να  λησμονούμε  ότι πεδίον των πολεμικών συγκρούσεων υπήρξε το έδαφος της ίδιας της Ευρώπης, παρ’ όλο  που τα συμφέροντα των πρωταγωνιστών των δύο παγκόσμιων πολέμων συγκρούονταν στην περιφέρεια για την αναδιανομή του αποικιακού πλούτου.  Επομένως είναι λανθασμένη η άποψη που θεωρεί ότι ο εμφύλιος που διεξάγεται στη Συρία είναι μακριά και η σύγκρουση των συμφερόντων στην Μ. Ανατολή, που ήδη δίχασε την Ευρώπη, δεν αφορά τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου και ειδικότερα τη χώρα μας, λόγω γειτνίασης.

Η επαναχάραξη των συνόρων στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή θα πρέπει να θεωρείται ως αναπότρεπτη. Όχι μόνον λόγω της ασφαλούς ζώνης που επιδιώκει η Τουρκία, αν τελικά επιτευχθεί, ή λόγω του μίσους μεταξύ των επί οκταετία αντιμαχομένων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που αποκλείει τη συμβίωσή τους σε ενιαίο κράτος μεταπολεμικά. Κυρίως διότι η περιοχή εμπεριέχει το σπέρμα της διάλυσής της. Διότι μετά τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου,  κατακερματίστηκε σε κράτη με μοναδικό κριτήριο την εξισορρόπηση των συμφερόντων μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας χωρίς να ληφθούν υπόψη εθνικές και, κυρίως, οι θρησκευτικές ιδιαιτερότητες που αφθονούν. Όμως, επειδή οι θρησκείες προηγήθηκαν αιώνες της δημιουργίας του έθνους-κράτους μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις πανταχόθεν υπερβαίνοντας τα σύνορα που δεν έλαβαν υπόψη τη θρησκευτική ιδιαιτερότητα των λαών. Γι’ αυτό το αποτέλεσμα, μετά την κατάρρευση των κοσμικών δικτατορικών καθεστώτων που κρατούσαν βίαια την ενότητα των κρατών (Ιράκ, Συρία), ήταν να προβάλλει η θρησκεία ως ενοποιητική δύναμη γκρεμίζοντας τα τεχνητά σύνορα.

Τα σενάρια της επαναχάραξης των συνόρων δεν έχουν χαρακτήρα επιστημονικής φαντασίας. Ήδη από το 2006 ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και σημερινός υποψήφιος των Δημοκρατικών για το προεδρικό χρίσμα Τζο Μπάιντεν ήταν υπέρμαχος της τριχοτόμησης του Ιράκ. Μάλιστα με δική του πρωτοβουλία η αμερικανική Γερουσία είχε ψηφίσει υπέρ της διάσπασης του Ιράκ με 75 ψήφους υπέρ και μόλις 23 κατά, απόφαση που προσέκρουσε στο βέτο του τότε προέδρου Μπους. Το γεγονός ότι ακολούθησε πλήθος πανεπιστημιακών μελετών που υποστήριζαν  ότι «η μοναδική ελπίδα για την ύπαρξη ενός σταθερού Ιράκ είναι η διάσπασή του» (Παν/μιο Τζον Χόπκινς, Ινστιτούτο Μπρούκινγκς, κ.α.) αποδεικνύει ότι η ιδέα της επαναχάραξης των συνόρων έχει ωριμάσει στις ΗΠΑ. Ήδη λειτουργικά το Ιράκ έχει τριχοτομηθεί.

Θα κατορθώσει τελικά η Τουρκία, παρά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της στη Συρία, να βγει αλώβητη μέσα από τη δίνη που σαρώνει την ευρύτερη περιοχή και απειλεί την ακεραιότητά της με αιχμή του δόρατος το κουρδικό; Τα εθνικά μας συμφέροντα ταυτίζονται με την εδαφική ακεραιότητα της γείτονος. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα μόνο κράτος μας χωρίζει από την ευρύτερη περιοχή των εξελίξεων: Η Τουρκία. Αν λοιπόν ασκηθούν στην Άγκυρα πιέσεις προκειμένου να επιτευχθούν οι επιθυμητές εδαφικές διευθετήσεις στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή στα πλαίσια μιας επαναχάραξης των συνόρων και της διευθέτησης του Κουρδικού προβλήματος, θα πρέπει να περιμένουμε ότι αυτές οι πιέσεις θα μεταφερθούν μέσω της Τουρκίας στη χώρα μας και συγκεκριμένα στο Αιγαίο και στη Θράκη.

Με αυτά τα δεδομένα δε θα πρέπει να λανθάνει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο πρόεδρος Ερντογάν ανέμενε καιρό και μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις με αξιωματούχους των ΗΠΑ το νεύμα του προέδρου Τραμπ για να εισβάλλει στη Συρία. Η Ευρώπη, στην οποία στηρίζεται εν πολλοίς η Αθήνα για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα, ήταν παντελώς απούσα από τις διαγραφόμενες εξελίξεις. Πρόσθετα θα πρέπει να αξιολογήσουμε και το γεγονός της ανάθεσης του οικοπέδου 7 της κυπριακής ΑΟΖ από τον πρόεδρο Αναστασιάδη στη γαλλοιταλική κοινοπραξία Total/ENI με τη λογική της υπεράσπισης από το Παρίσι των γαλλικών συμφερόντων. Ήδη η Άγκυρα αδιαφορώντας για τα γαλλικά και τα ιταλικά συμφέροντα έχει αποστείλει το «Γιαβούζ» στο οικόπεδο 7 χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όπως είχε δηλώσει σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ως υπουργός Άμυνας ο κ. Αποστολάκης, «σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, είμαστε μόνοι μας», ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις επ’ αυτού. Γι’ αυτό, οι εξελίξεις στη Συρία, πριν αποτυπωθούν στον χάρτη της περιοχής, επισείουν την ανάγκη της ελληνοτουρκικής προσέγγισης για την επίλυση των διαφορών.

Αλεξανδρούπολη, 11/10/2019 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.