«Οι παθιασμενοι ερωτες, δεν φερνουν τιμη και αρετη στους ανθρωπους»

Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ρένιας Αμπεράκη-Αγραφιώτη, με τίτλο «Έρωτες υπέρ μεν άγαν…», παρουσιάστηκε το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στην Κομοτηνή (εκδ. Ελκυστής, 2018)

Συμμετείχαν οι: Κώστας Μαυρίδης, Γεωργία Ντεμίρη,
Άννα Παληκίδου, Ελπίδα Φαρδογιάννη

Σε μία ευχάριστη και θερμή ατμόσφαιρα παρουσιάστηκε το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στo καφέ Gecko η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ρένιας Αμπεράκη-Αγραφιώτη, μεταξύ συγγενών, φίλων της συγγραφέας, αλλά και αρκετών Κομοτηναίων από τον εκπαιδευτικό κλάδο. Η ίδια, διατηρώντας τη θεατρική της ιδιότητα, επέλεξε να σκηνοθετήσει την παρουσίαση, δημιουργώντας ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα το οποίο ήταν συγκερασμός αφήγησης, από την ίδια, μουσικής και ανάγνωσης από τους κ.κ.: Κώστα Μαυρίδη, εκπαιδευτικό αγγλικής φιλολογίας, Γεωργία Ντεμίρη, διδακτορική φοιτήτρια ΤΕΦ/ΔΠΘ, Άννα Παληκίδου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΤΕΦ/ΔΠΘ, Ελπίδα Φαρδογιάννη, MSc Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Επικοινωνίας, αφήνοντας στο κοινό τις καλύτερες εντυπώσεις.
 

Η Μήδεια και ο… έρωτας

Στο βιβλίο καταγράφονται επτά ιστορίες που τις διηγούνται επτά διαφορετικές γυναίκες, οι οποίες θίγουν ζητήματα διαχρονικά, του χθες και του σήμερα. Οι ηρωίδες κοινές, απλές, σχεδόν γνώριμες, κάνουν λόγο για τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ομοφοβία, την προκατάληψη σε καθετί διαφορετικό, τα προβλήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των οικογενειών τους, τα στεγανά και τα «βρόμικα» κυκλώματα στον αθλητισμό, το αμφισβητούμενο θέμα της έκτρωσης, το αμφιλεγόμενο ζήτημα των μεταλλείων χρυσού, το πρόβλημα της επικοινωνίας των ζευγαριών μετά από πολλά χρόνια γάμου κ.ά.
Όσον αφορά το «φλογώδες» εξώφυλλο του βιβλίου, αυτό κοσμείται με τον πίνακα ζωγραφικής της Μ. Καζάνη, τα «Πύρινα πάθη», ο οποίος αλληλοσυμπληρώνει την ονοματοδοσία του βιβλίου.  Συγκεκριμένα, ο τίτλος προέρχεται από την αρχή του τρίτου χωρικού της «Μήδειας» του Ευριπίδη και αναφέρεται στην έλευση του έρωτα, ως γεγονός τυχαίο και καταστροφικό, το οποίο προκαλεί άρνηση:

«ἔρωτες ὑπὲρ μὲν ἄγαν ἐλθόντες
οὐκ εὐδοξίαν οὐδ᾽ ἀρετὰν παρέδωκαν ἀνδράσιν·
εἰ δ᾽ ἅλις ἔλθοι Κύπρις, οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτω.
μήποτ᾽, ὦ δέσποιν᾽, ἐπ᾽ ἐμοὶ χρυσέων τόξων ἀφείης
ἱμέρῳ χρίσασ᾽ ἄφυκτον οἰστόν».
 
«Οι παθιασμένοι έρωτες, καθώς θα ’ρθουν,
δεν φέρνουν τιμή και αρετή στους ανθρώπους·
αν όμως έρθει ανάλαφρη η Κύπριδα σαν αύρα,
άλλος θεός τόσο γλυκός δεν είναι.
μην ποτέ, δέσποινα, επάνω μου τοξεύεις τις χρυσές σαΐτες σου
αυτές που έβαψες στον πόθο».

 

Πρόσωπα και προσωπεία

Οι γυναίκες που περιγράφονται στο βιβλίο δεν είναι ουτοπικές, αποκύημα της φαντασίας. Είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας: Η Νίκη είναι τελειόφοιτη μαθήτρια Λυκείου, ζει στην επαρχία και έχει ως στόχο να περάσει στη Νομική Σχολή. Η Ειρήνη είναι νεαρή πτυχιούχος της ψυχολογίας και ακτιβίστρια. Η Λυδία είναι μια ώριμη καθηγήτρια, πρωτοδιοριζόμενη σε μεγάλη ηλικία στη Σαμοθράκη. Η Μελίνα είναι νεαρή μητέρα ενός παιδιού με κώφωση και νοικοκυρά. Η Αθηνά είναι φοιτήτρια Αρχαιολογίας με πολλά όνειρα για το επάγγελμα που επέλεξε να ακολουθήσει. Η Μαρίνα είναι πρωταθλήτρια στίβου με πολλές προοπτικές και η Λένια είναι νεαρή βιολόγος και ερασιτέχνης ηθοποιός –ανάμεσα σ’ αυτές και ο κύκλος των συμπρωταγωνιστών που καθορίζουν την πλοκή κάθε ιστορίας.

Αν αλλάξουμε τα ονόματα των ηρωίδων και τα αντικαταστήσουμε με πιο «οικεία» βρισκόμαστε πιο κοντά στις δικές μας αλήθειες, αυτές που παραδεχόμαστε μόνο στον εαυτό μας ή δεν έχουμε αποδεχτεί ποτέ. Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός πως μεταξύ αυτών των χαμένων ιστοριών και προσώπων κρύβεται και η ίδια η συγγραφέας, καθώς υπογράφει με διαφορετικό όνομα από το πραγματικό. Το ψευδώνυμό της δεν είναι τυχαίο, το έχει χρησιμοποιήσει σ’ όλα τα θεατρικά της έργα, από την αρχή, και είναι το όνομα της γιαγιάς της, πριν και μετά τον γάμο της. Το τέχνασμα αυτό της επιτρέπει να αποστασιοποιείται από τον πραγματικό της εαυτό και να γράφει μακριά από προσωπεία κοινωνικά συμβάσεων.

Εν-γραφές

Όπως ανέφερε η συγγραφέας κατά την παρουσίαση της συλλογής της, ο λόγος του βιβλίου είναι απλός και οικείος, χωρίς καλολογικά στοιχεία, καθώς οι χαρακτήρες διαγράφονται με καθαρότητα και ζωντάνια. Δήλωσε ακόμη πως δεν είχε στόχο να γράψει έναν ύμνο στην ελληνική γλώσσα με «φτιασίδια» και ποιητικά χαρακτηριστικά, αλλά να τη χρησιμοποιήσει ως το μοναδικό εργαλείο γραφής.  Ενδεικτικά διαβάζουμε: «Ένιωθα διχασμένη ανάμεσα σε δύο έρωτες, τόσο ανόμοιους μεταξύ τους, που διεκδικούσαν ο καθένας το δικό του μερίδιο στην καρδιά μου. Ο ένας εξασφάλιζε σε ’μένα και στο παιδί μου μια ζωή συμβατική, χωρίς εξάρσεις αλλά και χωρίς εκπλήξεις, μια γνώριμη γλυκιά ηρεμία και τρυφερότητα, και κυρίως μια κοινωνική αποδοχή. Ο άλλος αντισυμβατικός και κοινωνικά μη αποδεκτός ήταν εκείνος που μου χάριζε τα πιο έντονα συναισθήματα, έβαζε φωτιά σ’ όλες μου τις αισθήσεις κάνοντάς με να αισθάνομαι ζωντανή και μου χάριζε την έμπνευση να τολμήσω, να δημιουργήσω πράγματα πρωτόγνωρα για ’μένα, τονώνοντας την πίστη στον εαυτό μου».

Στο τέλος της παρουσίασης ακολούθησε συζήτηση σχετικά με τη δύναμη και τη δυναμική του έρωτα, φανερώνοντας το κοινό τις δικές του προσωπικές ιστορίες, αλλά και κάνοντας λόγο για τους «απαγορευμένους» κατά τ’ άλλα έρωτες, θίγοντας το ζήτημα αποδοχής τους από την κοινωνική μας πραγματικότητα. Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, λοιπόν; Ποιος μπορεί να φτάσει πιο μακριά; Μια φωνή σημείωνε απαντητικά ο έρωτας «γένος οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ, γένους ἀνυπεράσπιστου» (Κική Δημουλά, «Ο πληθυντικός αριθμός», «Τό λίγο τοῦ κόσμου», 1971). Κι εμείς… να μαζεύουμε θύματα.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Ρένια (Ζαφειρένια) Αβαράκη-Αγραφιώτη ζει στη Χαλκιδική. Σπούδασε Φυσική στο Α.Π.Θ. και είναι εκπαιδευτικός. Είναι μητέρα δύο κοριτσιών. Ασχολείται, εδώ και πολλά χρόνια, ερασιτεχνικά με το θέατρο. Έχει γράψει τέσσερα θεατρικά έργα: δύο κοινωνικά μυστηρίου, τα «Πρό(σ)κληση σε φόνο» και «Τα μπλε αστέρια», μια κωμωδία «Το σπίτι της Βαβέλ» και μία θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Ηλία Βενέζη, «Αιολική γη». Τα δύο απ’ αυτά, το πρώτο και το τρίτο, έχουν ανέβει στη σκηνή από τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Πολυγύρου.
 
Το βιβλίο αυτό είναι ακατάλληλο για όσους δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ

Η Ρένια Αμπεράκη-Αγραφιώτη, εκτός των άλλων, στην εκδήλωση παραχώρησε και  «οδηγίες» προς τους αναγνώστες:  «Το βιβλίο αυτό είναι ακατάλληλο για παιδιά, για όσους έχουν προκαταλήψεις και ζούνε με παρωπίδες και για όσους δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ…»
 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.