Ο «απελευθερωτικος» ΑΙΑΣ και η νεα εποχη του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνης

Γράφαμε πριν από λίγο διάστημα για την «δίψα» που αποδεικνύεται ότι  υπάρχει στην πόλη μας για πολιτιστικά δρώμενα που ξεφεύγουν από την «παράδοση» που κυριαρχεί αυτούς τους μήνες, ήτοι τους χορούς και τις πίτες. Όπως είχαμε γράψει και τότε φυσικά κάθε εκδήλωση «υπηρετεί» έναν σκοπό και καλώς γίνεται, ειδικά σε μία πόλη με πλούσιο έργο από τους συλλόγους της, ωστόσο το θεατρόφιλο κοινό της πόλης ζητά επιλογές και τους χειμερινούς μήνες.

 

Το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής μας απάντησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δη αμεσότατα, καθώς το διήμερο που αφήσαμε πίσω μας, φιλοξένησε μία από τις καλύτερες, κατά την δική μας άποψη, θεατρική παράσταση των τελευταίων ετών, που πέραν του εξαιρετικού θεάματος επί σκηνής μας προσέφερε και την αισιοδοξία ότι όσο υπάρχουν τέτοιοι νέοι καλλιτέχνες, όπως οι Μιχάλης Σαράντης, Απόστολος Χαντζαράς και ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης, τότε μπορούμε να συνεχίζουμε να ελπίζουμε για το μέλλον του πολιτισμού μας, και δη αυτών που ενδεχομένως η πλειοψηφία σήμερα αγνοεί ως προς την παιδευτική τους αξία ακόμα και σήμερα, ήτοι της κλασικής γραμματείας.

 

Ο «Αίας» στου Σοφοκλή «ανέβηκε» εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά το ανέβασμά του στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής σε σκηνοθεσία τότε του Σταύρου Τσακίρη, σε μία σύγχρονη και συγκλονιστική από κάθε άποψη μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι… χωρίς περίπλοκα σκηνικά, κοστούμια, μουσικές, φωτισμούς, αλλά όπως έγραψε και η επιμελήτρια εκδόσεων Τζένη Κατσαρή – Βαφειάδη «ξεκινώντας από τον λόγο και καταλήγοντας να υπηρετούν τον λόγο». 

 

Μία εξαιρετική και αποκαλυπτική στο σύνολό της παράσταση, που έτυχε θερμότατης υποδοχής από το κοινό της πόλης – sold out και οι τρεις παραστάσεις- και δικαίωσε τους ίδιους τους συντελεστές της, που όπως μοιράστηκαν μαζί μας, την δούλευαν για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. 

 

Μία παράσταση για την οποία έγραψε και η φιλόλογος Δώρα Κάσσα – Παπαδόπουλου, το σχόλιο της οποίας παραθέτουμε αυτούσιο και το οποίο έχει ως εξής: 

 

«ΑΙΑΣ του Σοφοκλή …και δυο λόγια για την καινούργια αρχή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής

 

Χθες 31 Ιανουαρίου 2020, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής παρακολουθήσαμε ένα μικρό αριστούργημα – δείγμα διαφορετικότητας στο Θέατρο – Θέατρο καθαρό, χωρίς ψιμύθια (στολίδια).

 

Ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης – δίκαια πήρε το Βραβείο Χορν – ερμήνευε ως ηθοποιός της γενιάς του με τη φωνή του, τις εκφράσεις του προσώπου του και το σώμα του όλους τους ήρωες της τραγωδίας, υλοποιώντας έναν υποκριτικό άθλο (υποδειγματικός, μοναδικός).

 

Ο Ζωγράφος Απόστολος Χαντζαράς ζωγράφιζε μπροστά μας με αδρές πινελιές, που θύμιζαν μελανόμορφα αγγεία, τους ήρωες της τραγωδίας με τους οποίους συνομιλούσε ή συγκρουόταν ο Αίαντας και τους εκτύπωνε μαζί με τον ηθοποιό με την τεχνική της μονοτυπίας και με έναν τελετουργικό τρόπο, πλήρως ενταγμένο στη ροή της τραγωδίας (ταλαντούχος, απίστευτος).

 

Ο Σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης, στην πρώτη του επαφή με το Αρχαίο Δράμα (!), συνδύασε δύο τέχνες, το καθαρό Θέατρο με τη Ζωγραφική και μας δίδαξε μια τραγωδία για την τιμή και τα όπλα του ήρωα με τρόπο εύληπτο και συγχρόνως συγκλονιστικό (διαβασμένος, πρωτοποριακός).

 

Οι φωτισμοί και η μουσική δημιουργούσαν συναισθήματα στους θεατές ανάλογα με τον ψυχισμό των ηρώων και συμπλήρωναν άριστα τις σκηνικές εικόνες και τις μεταβάσεις του δράματος.

 

Η μετάφραση του ποιητή Νίκου Παναγιωτόπουλου τιμά τόσο τον ίδιο όσο και την Ελληνική γλώσσα.

 

Πρόκειται για παράσταση που μπορεί να λειτουργήσει ως υπόδειγμα διδασκαλίας Αρχαίας τραγωδίας και μπορεί να παιχτεί τόσο σε Σχολεία, όσο και σε Φεστιβάλ και σε μεγάλα Θέατρα εντός και εκτός των τειχών της μικρής μας χώρας».

 

Το τελευταίο κομμάτι του σχολίου της κ. Κάσσα αφορά και στη νέα διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, τον πρόεδρο Γιάννη Κυριαζή και το νέο Δ.Σ. για την επιλογή της παράστασης για να εγκαινιάσουν το νέο θεατρικό ξεκίνημα. Γραφόμενα που επίσης μας βρίσκουν σύμφωνους ειδικά ως προς το κομμάτι των υψηλών προδιαγραφών και προσδοκιών κατ’ επέκταση που δημιούργησαν στο θεατρικό κοινό της πόλης αλλά και ως προς την ελπίδα η συνέχεια των επιλογών να είναι ανάλογη.

 

Πολλαπλώς απελευθερωτική εμπειρία που χρήζει απαραιτήτως συνέχειας. Εύγε σε όλους!