Τι «δουλεια» εχει η Γαλλια στην Ανατολικη Μεσογειο;

Είναι αυτονόητο νομίζω ότι η διανομή των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ακόμη και σύγκρουσης, μεταξύ των κρατών που έχουν θαλάσσια πρόσβαση σε αυτή. Από πού λοιπόν προκύπτει το ενδιαφέρον της Γαλλίας για την περιοχή;

Την Τρίτη 15 Μαρτίου 2011, ενώ ο Μουαμάρ Καντάφι προήλαυνε προς την Βεγγάζη, η κατάληψη της οποίας εθεωρείτο βέβαιη και θα επισφράγιζε το τέλος της εμφύλιας σύγκρουσης, δήλωσε ότι τα συμβόλαια για την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Λιβύης θα περάσουν από τα χέρια των Δυτικών σ’ αυτά των Ρώσων, των Κινέζων και των Ινδών. Μάλιστα είχε διευκρινίσει ότι «η μοναδική χώρα της Δύσης με την οποία υπάρχει πιθανότητα συνεργασίας είναι η Γερμανία», η οποία δια του ΥΠΕΞ της είχε εκφράσει τις αντιρρήσεις στις προσπάθειες των Άγγλων και των Γάλλων να επιβληθεί ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη. Έτσι λοιπόν δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι στην απόφαση του δεκαπενταμελούς Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ με την οποία επιβλήθηκε τελικά η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων με δέκα ψήφους υπέρ και πέντε αποχές, απόφαση που ανέστρεψε την έκβαση του εμφυλίου, μεταξύ των πέντε απεχουσών χωρών συμπεριλαμβάνονταν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και η Γερμανία ενώ μεταξύ των υπερψηφισασών  η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη τις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες την επομένη της απόφασης του ΣΑ έληγαν τα συμβόλαια της Λιβύης με πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης, τότε δεν μένει καμιά αμφιβολία ότι η διάλυση της Λιβύης ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης των συμφερόντων με προεξάρχουσα τη Γαλλία. Γιατί τη Γαλλία; Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2016 ο Μπαράκ Ομπάμα στη διάρκεια συνέντευξης στο αμερικανικό δίκτυο Fox News ομολόγησε ότι η διαχείριση της κρίσης στη Λιβύη ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα της προεδρικής του θητείας ενώ σε συνέντευξή του στο περιοδικό “The Atlantic” είχε αποδώσει τις ευθύνες στο Παρίσι αφού το Λονδίνο «αδιαφόρησε» για την τύχη της Λιβύης μετά την ανατροπή του Καντάφι.

Δεδομένου ότι ο στρατηγός Χαφτάρ ελέγχει σήμερα τη ροή του πετρελαίου της Λιβύης αυτός είναι και ο λόγος της υποστήριξής του από το Παρίσι. Και για έναν πρόσθετο λόγο: Όπως σημειώνει ο Alain Badiou «Σε μια περιοχή που δεν υπάρχει καν κρατική εξουσία, κάθε επιχείρηση μπορεί να δραστηριοποιείται ελεύθερα, χωρίς κανένα ουσιαστικά έλεγχο στις δραστηριότητές της». Διότι «σε αυτό το καθεστώς της ημιαναρχίας, κάθε είδους business και δοσοληψίες μπορεί να συνεχίζονται με καλύτερους όρους απ’ ό,τι πριν». Για να προσθέσει ο Slavoj Zizek: «Μια από τις στρατηγικές του σημερινού καπιταλισμού, ο οποίος επιδιώκει τη σταθερή προσφορά φτηνών πρώτων υλών χωρίς την επιβάρυνση μιας ισχυρής κρατικής εξουσίας, είναι ο διαμελισμός του κράτους που διαθέτει πλούσια αποθέματα ορυκτών και πετρελαίου. Ο κάθε πολέμαρχος», συνεχίζει, «έχει επιχειρηματικούς δεσμούς με μια ξένη εταιρεία ή έναν ξένο επιχειρηματικό όμιλο που εκμεταλλεύεται τον πλούτο της περιοχής. Η εταιρεία αποκτά δικαιώματα εξόρυξης χωρίς να πληρώνει φόρους και τα παρόμοια ενώ ο πολέμαρχος αμείβεται». Με άλλα λόγια εισαγωγή πετρελαίου χωρίς δασμούς, σε εξευτελιστικές τιμές αφού η κυβέρνηση Χαφτάρ δεν είναι νόμιμη και ταυτόχρονα ικέτης της στήριξης της Γαλλίας.

Όμως, τα ενδιαφέροντα της Γαλλίας εστιάζονται και στην Εγγύς και τη  Μ. Ανατολή. Με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη συμφωνία Σάικς – Πικό η Εγγύς Ανατολή είχε μοιραστεί μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας ενώ με Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών είχε αποδοθεί στη Γαλλία η διακυβέρνηση της Συρίας και του Λιβάνου. Από το 1956 όταν η Γαλλία αποχώρησε από την περιοχή κατ’ απαίτηση των τότε υπερδυνάμεων (ΗΠΑ – ΕΣΣΔ) διακαής πόθος της παρέμεινε η επάνοδός της. Όμως με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την αποχώρηση της Μόσχας από το διεθνές προσκήνιο το κενό αναπλήρωσε η Τουρκία του Ερντογάν αξιοποιώντας το οθωμανικό παρελθόν της περιοχής και τη θρησκεία αποκλείοντας τις βλέψεις της Γαλλίας. Γι’ αυτό η εμφάνιση της ISIS ήταν θείο δώρο για τη Γαλλία αφού αποτέλεσε το πρόσχημα για τη στρατιωτική επάνοδό της ενώ στο όνομα  των ελλαδικών συμφερόντων ως ευρωπαϊκών δραστηριοποιείται στην Ανατολική Μεσόγειο αξιοποιώντας τις ελληνοτουρκικές διαφορές για την προώθηση των γαλλικών συμφερόντων. Στην πράξη βέβαια όταν το «Γιαβούζ» εισήλθε στα οικόπεδα 7 και 8 της κυπριακής ΑΟΖ, που παραχωρήθηκαν από τη Λευκωσία στη γαλλική Total και στην ιταλική Eni, η Γαλλία δεν αντέδρασε. Έτσι ώστε να καθίσταται προφανές ότι το Παρίσι προσπαθεί με κάθε τρόπο να οξύνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις διότι προσβλέπει στην προώθηση των συμφερόντων του στην ευρύτερη περιοχή μέσα από μια ελληνοτουρκική και όχι μέσα από μια γαλλοτουρκική σύγκρουση. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Γαλλία που αναμειγνύεται στην κατανομή των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου, από το 2016 έχει εγκαταλείψει τις έρευνες και εξορύξεις υδρογονανθράκων στο έδαφος, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της ηπειρωτικής χώρας και των υπεράκτιων γαλλικών κτήσεων και επαρχιών ενώ απέκλεισε και την ανανέωση των υπαρχουσών αδειών (Καθημερινή 9/2/2020).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αποκτά ιδιαίτερη σημασία όσα είπε πρόσφατα ο Νικήτας Κακλαμάνης σε τηλεοπτική εκπομπή: Όταν επισκέφθηκε την Τουρκία ως ευρωβουλευτής συμμετέχοντας, όπως είπε, σε επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, τους δέχθηκε ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, πρωθυπουργός τότε της γείτονος. Κατά την αποχώρηση της επιτροπής του ζήτησε να παραμείνει για να του ζητήσει εν συνεχεία να μεταφέρει στην Αθήνα το μήνυμα σύμφωνα με το οποία οι δύο χώρες θα πρέπει να λύσουν μόνες τα προβλήματά τους πριν αναλάβει διαμεσολαβητής κάποιος «αρχιδιαιτητής» και βγουν και οι δύο χαμένες.

Αλεξανδρούπολη, 8/2/2020

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.