Οταν… φυλακιστηκαν τα παιδια

Μια φορά κι έναν καιρό σ΄ ένα μακρινό πλανήτη ζούσε ένας κακός μάγος. Έκανε τα μαγικά του κι εξαφάνιζε κάθε ζωντανό πλάσμα, που ήταν μαζί του. Αυτό ήταν το παιχνιδάκι του. Όσο κακό έκανε, τόση χαρά και ζωή έπαιρνε ο ίδιος. Κι αφού πια έμεινε ολομόναχος, αποφάσισε να φύγει από κει.
 
Ταξίδεψε κι έφτασε στη γη. Βρήκε έναν κόσμο όμορφο και χαρούμενο. Θαύμασε τα βουνά, τα δάση, τις θάλασσες, τους ανθρώπους. Είδε τα μικρά, όμορφα, γελαστά πλασματάκια, τα παιδιά και ζήλεψε.
 
-Μπα, για δες. Γιατί αυτά είναι χαρούμενα, ενώ εγώ νιώθω δυστυχισμένος; Είμαι τόσο δυνατός, τι μου λείπει; Μπορώ να φέρω το μεγαλύτερο κακό κι όλοι να με φοβούνται. Θέλω ο κόσμος ν΄ ανήκει μόνο σε μένα, είπε κι έβγαλε απ΄ το στόμα του μαύρο καπνό. Κλείστηκε μέσα, πήρε τα βιβλία του, τα μελέτησε κι έφτιαξε ένα δυνατό, μαγικό φίλτρο.
 
Την άλλη μέρα ο ήλιος βγήκε λαμπερός και καλημέρισε τη γη. Οι μεγάλοι πήγαν στις δουλειές τους, τα παιδιά  στο σχολείο τους. Μα την ώρα που έπαιζαν ανέμελα στην αυλή, ξαφνικά μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό κι η μέρα έγινε νύχτα.
 
Οι γονείς τρόμαξαν. Άφησαν τις δουλειές τους κι έτρεξαν να πάρουν τα παιδιά τους απ΄ τα σχολεία.
 
Κλείστηκαν τότε όλοι στα σπίτια τους. Κλείδωσαν πόρτες και παράθυρα. Φόβος, τρόμος, απαισιοδοξία, κυρίευσε τους ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο.
 
Οι δρόμοι άδειασαν, τα πάρκα κι οι πλατείες ερήμωσαν, οι φωνές σώπασαν, τα σχολεία βουβάθηκαν, τα καταστήματα έκλεισαν.  Ένα αόρατο χέρι σταμάτησε τη ζωή όλων.
 
Οι άνθρωποι κάθονταν μπροστά στην τηλεόραση να μάθουν τα νεότερα για το σκοτάδι που σκέπασε τον ουρανό και τη ζωή τους. Η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Μέσα απ’ την καρδιά τους εύχονταν να περάσει γρήγορα ο εφιάλτης.
 
Οι γεροντότεροι κάθονταν στους καναπέδες και προσεύχονταν με θέρμη στην Παναγιά να διώξει γρήγορα τη μαυρίλα και τη δυστυχία.
 
Ο κακός μάγος γελούσε βλέποντας τους ανθρώπους φοβισμένους, ένιωθε χαρά, δυνάμωνε και θέριευε.
 
Τα παιδιά όμως δεν έχασαν το θάρρος τους.
 
-Ποιος είναι αυτός ο κακός μάγος και γιατί να τον αφήσουμε να μας βλάψει; Θ΄ αγωνιστούμε και θα τον νικήσουμε, είπαν.
 
Πήραν τα μολύβια, τους μαρκαδόρους κι άρχισαν να ζωγραφίζουν ήλιους, αστέρια, λουλούδια, θάλασσες, ζώα. Γέμισαν χρώματα τους τοίχους, τα παράθυρα, τις πόρτες.
Έβαλαν τραγούδια κι άρχισαν να χορεύουν ασταμάτητα μέχρι που… μια μέρα άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών και ξεχύθηκαν στους δρόμους. Πίσω τους έτρεξαν οι γονείς τους…
 
Τους είδε να χορεύουν ο κακός μάγος οργίστηκε τόσο, τρελάθηκε απ΄ τα γέλια των ανθρώπων κι έσκασε απ’ το κακό του. Έχασε τη δύναμή του και δεν μπορούσε πια να τους κάνει κακό.
 
Ο ήλιος βγήκε τόσο ζεστός και φωτεινός όσο καμία άλλη φορά. Ο φόβος έφυγε και τη θέση του πήρε η ελπίδα. Η ζωή γύρισε και πάλι στη γη.
 
Από τότε κάθε άνθρωπος πάνω στη γη που αντιμετωπίζει μια δυσκολία, δε χάνει το θάρρος του. Με όπλο το χαμόγελο παλεύει κι έτσι νικάει το κακό.
 
*Η Ζωή Παπαστεφάνου είναι εκπαιδευτικός, παραμυθού και συγγραφέας θεατρικών στιγμιοτύπων για παιδιά. Δημοσιεύσεις της Ζωής Παπαστεφάνου μπορείτε να δείτε στο blog: zoestales.blogspot.gr

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.